Jij gelooft niet in online communicatie, toch niet voor lang, maar raakt zonder problemen enthousiast als ik je vertel over de lezing over digital storytelling. Je noemt tinder een bar waar je wel eens rondhangt, je spreekt iemand aan, drinkt een glas aan de toog en gaat weer verder.

Je stuurt YouTube filmpjes. Muziek die me terug katapulteert naar mijn jeugd. Hevige emoties. En voor het eerst hoor ik ook de tekst. Moet ik hier een boodschap in lezen? Muziek die ik laat lopen op YouTube. Je stuurt me dingen die ik niet ken. Te chaotisch. Je zegt dat je me leest door mijn reactie op de muziek. Je stuurt me dingen in een taal die ik niet spreek. Fascinerende zwart-wit beelden met een monotone stem.

Je stuurt me smileys. Niks meer. Gewoon een lachend gezichtje. Amper twee leestekens en ik probeer me voor te stellen hoe je naar me lacht. Je steekt je hand uit, vragende blik en ik neem die zonder aarzelen.

Je had me gewaarschuwd. Je maakt geen foto's, je maakt films. Films die je ver weg brengen. Je vraagt begrip en lacht met mijn drama maar altijd vol tederheid. Je verandert van taal als om me gerust te stellen. Je bent soms kordaat. Je had me gewaarschuwd. Je blijft soms uren stil. Je leeft in je cinemawereld. Je snakt naar tijd voor je zelf, zeg je.

Je laat me anders kijken. Je zwijgt soms midden in een zin, alsof je wil zien of ik luister. Alsof je vindt dat je genoeg hebt gepraat en kijkt me dan aan, terwijl je aan je sigaret trekt. Je doet me dingen anders zien.

Je wuift mijn bezwaar weg. Je lijkt nooit gehaast. Je praat in beelden en woorden die ik soms moet opzoeken. Je herhaalt het als je het merkt. Je lacht als ik het intimiderend noem en knikt dan bedachtzaam. Je bent soms ongrijpbaar. Je doet me smelten. Je doet me groeien.

Je voelt vertrouwd. Je voelt soms ver. Je voelt soms dicht. Altijd vertrouwd, al ken ik je nauwelijks.