TAZ #4

Twaalf voorstellingen had ik, twaalf. Een record en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ja, het was wat onnozel dat ik meer voorstellinge...

Twaalf voorstellingen had ik, twaalf. Een record en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ja, het was wat onnozel dat ik meer voorstellingen zag op de dagen dat ik niet op hotel bleef, maar dat heb je als je je hotel boekt voor het programma er is. Nog drie hebben jullie er van mij te goed en laat ons maar met de laatste die ik zag beginnen:

Het Hamiltoncomplex - Lies Pauwels

Ik had deze ook aangestipt in de opties voor het komende seizoen in Gent, maar het was met enigszins dubbele gevoelens dat ik boekte. Dertien meisjes van dertien jaar op een podium. Het lijkt een beetje te gemakkelijk, als je begrijpt wat ik wil zeggen.

Maar dat was het dus niet. Er was duidelijk nagedacht en gewerkt en plezier beleefd en van alles en nog wat om dit een supervoorstelling te maken. De vrouw naast me huilde en ik had het zelf ook moeilijk bij momenten. Op het einde was er een staande ovatie, zonder twijfelen, van bij de eerste keer dat de handen elkaar raakten stond de zaal recht. En ja, nog vrouwen met tranen in de ogen.

De voorstelling gaat over alles en niets. De thema's springen van de hak op de tak maar op een goede manier, het zijn geen losstaande verhaaltjes. De meisjes lachen en giechelen, roepen en tieren, mokken en stampvoeten. Een bodybuilder probeert hen in bedwang te houden, maar ze draaien hem rond hun vinger. Er wordt gezongen en gedanst, alleen en in groep. Echt een absolute aanrader!

De volgende twee voorstellingen zag ik op dezelfde dag en je zou het een helden-dagje kunnen noemen als we dan toch een rode draad zoeken.

1 : 1 - Arend Pinoy

Ik zie hem graag bezig, ik hoor hem graag vertellen, ik zie hem graag dansen. Deze voorstelling heeft dit allemaal. Herkenbaar en absurd. Vier broers Pinoy op het podium. Deze keer met misschien meer tekst dan we van Arend Pinoy gewoon zijn. Soms wat rommelig, maar dat maakt deel uit van de charme.

Er wordt naar u geluisterd - Wim Helsen

Wim Helsen kwam ik niet alleen tegen in het park die middag, ik ging ook op de harde bankjes van het Vredegerecht zitten om zijn try-out te horen. Vanachter een pupiter las hij de tekst, sommige stukken kende hij al van buiten. Een balpen in de hand. Het was hilarisch bij momenten en enorm pijnlijk op andere. Een grand cru wordt het, met zelfs een vleugje musjieks. Ik ben al gaan kijken, voorlopig enkel voorstellingen in Nederland.



You Might Also Like

0 reacties