Ze knipoogde. Ik zat aan een tafeltje en keek toevallig omhoog. Ze passeerde met twee borden voor de tafel in het hoekje.

Ik zuchtte stilletjes. Hoe onnozel dat ik had getwijfeld om binnen te gaan. Hoe ik had staan treuzelen op de drempel.

Ze had me aangesproken. Natuurlijk was er plaats. Ik mocht zelfs kiezen, binnen of buiten zitten.

Ik koos een tafeltje binnen, vlak bij de deur en keek wat rond. Echt een gezellig restaurant om romantisch te tafelen. Of te kletsen onder vriendinnen.

Voor veel mensen is alleen gaan eten lastig. Meestal zet ik me er over of ik kies "veilige" locaties, nu overviel het mij een beetje die twijfel.

Het is nog vroeg op de middag en later loopt het vlotjes vol.

Het ongemakkelijke gevoel ebde langzaam weg. Haar knipoog hielp daarbij. Zonder twijfel.

Het wijnglas en bestek aan de overkant bleef staan, alsof ik op iemand wachtte. En dat vond ik onbewust wel lastig. Maar ik at wel de allerlekkerste risotto in tijden.