Jij zegt het

Achterflap: Voor de meeste mensen bestaan wij alleen in een boek, mijn bruid en ik. De afgelopen vijfendertig jaar heb ik met een machteloo...

Achterflap:
Voor de meeste mensen bestaan wij alleen in een boek, mijn bruid en ik. De afgelopen vijfendertig jaar heb ik met een machteloos afgrijzen moeten aanzien hoe onze echte levens bedolven raakten onder een modderstroom van apocriefe verhalen, valse getuigenissen, roddels, verzinsels, mythen, hoe onze ware, complexe persoonlijkheden werden vervangen door clichƩmatige personages, ingedikt tot een simpel, hanteerbaar logo, op maat gesneden voor een sensatiebelust lezerspubliek.
En dan was zij de broze heilige, en ik de brute verrader.Ik heb gezwegen.Tot nu.

Mijn mening:
Het boek wordt door velen geprezen en ik kan begrijpen waarom. Connie Palmen kiest voor een aparte invalshoek, namelijk het standpunt van Ted Hughes, de echtgenoot van Sylvia Plath. Hij vertelt het verhaal, maar je leert vooral haar kennen. Blijkbaar is er redelijk wat opzoekingswerk aan te pas gekomen, maar eigenlijk is het ook gewoon fictie. Een deel van de archieven zijn nog een tiental jaar verzegeld. 
Je weet ook hoe het verhaal gaat eindigen, zij pleegt zelfmoord en hij verwijst er doorheen het verhaal regelmatig naar. Maar vooral is het een liefdesverhaal, liefde die botst op onbegrip, zeker gezien de afloop. Ik had het boek mee naar Londen en had de tijd om me te laten mee slepen in het verhaal. Maar het is niet zo dat ik het boek in Ć©Ć©n ruk wou uitlezen. Het boek heeft me aangesproken, maar de personages kropen niet onder mijn vel. Heel vreemd. Misschien ligt het aan de stijl, zoals je aan de tekst op de achterflap al kan merken is het niet de meest toegankelijke taal. Hier en daar duikt een woord op dat je toch maar eens moet opzoeken, waardoor het wat afstandelijker over komt. Maar ik zou het boek wel aanraden. 

You Might Also Like

2 reacties