Niveau vier

Ik zie zelden het nieuws, ik heb geen tv en heb er ook het geduld niet voor. Ik erger me te vaak en dan vermijd ik dat liever. Zaterdag zag...

Ik zie zelden het nieuws, ik heb geen tv en heb er ook het geduld niet voor. Ik erger me te vaak en dan vermijd ik dat liever. Zaterdag zag ik de beelden van Brussel, en mijn hart bloedde. De Anspachlaan waar ik vroeger werkte lag er verlaten bij. Vier soldaten voor een gsm winkel en nog andere soldaten die patrouilleerden. Winkels gesloten, duidelijk minder volk in de Nieuwstraat,... De stad wordt afgesloten. Toen de journalist verwees naar 2007 (?) toen het tien dagen niveau 4 was, herinner ik me niet dit soort beelden. 
Natuurlijk had ik de soldaten de week voordien ook in het station gezien. In de straat waar ik nu werk staan ze al maanden, al dan niet met tank en telkens met geweer losjes in de hand. Ik was geschrokken van hoe jong ze wel waren. Ze doken op in de gang van het Noordstation en zagen de pendelaars door de gang stappen. Gehaast zoals steeds.

Het effect bleef niet beperkt tot onze hoofdstad. De markt in Vilvoorde werd geannuleerd omwille van de terrorismedreiging. De camera was er in geslaagd een gesprek vast te leggen tussen een marktkramer en een klant. De man smaakte het woord en keek niet begrijpend in de camera, alsof hij daar houvast zocht. Hij kwam toch maar gewoon een gebraden kippetje halen? Zoals hij al jaren op zaterdag doet sinds zijn pensioen. Zijn vrouw had hem ertoe aangezet en hij begreep het wel. Ze kookte al heel de week en dan kwam hij ook nog eens buiten. En zo'n kippetje van de markt dat smaakt toch altijd.


Gisteren ging ik met eigen ogen zien. Ik had opleiding en ik kan mijn stad zo niet achterlaten. De communicatie de avond voorheen was hectisch, thuisblijven of niet. Uit principe kon ik niet thuisblijven. We moesten badgen om een voor een binnen te komen. De draaideur was geblokkeerd. 
Aan de parlofoon probeerde een technieker uit te leggen waarom hij in het gebouw moest zijn. Zijn Nederlands was behoorlijk, al hoorde je dat Frans zijn taal is. Hij bleef er kalm bij en herhaalde zijn verhaal, terwijl wij één na één met onze badge binnengingen. De parlofoon kraakte en klonk voor mij onverstaanbaar. ik zag binnen aan het onthaal ver weg van de parlofoon de bewaker  aan het onthaal bellen om de contactpersoon te pakken te krijgen. 
Op de trein schoot de vrouw tegenover mij in een kramp bij het zien van een zwarte rugzak onder zeteltjes waar niemand zat. Mijn rugzak met laptop, gezet op een plaats waar ik die kan zien.zoals ik altijd doe...

Kunnen we misschien terug normaal doen?

You Might Also Like

2 reacties

  1. Het voelt inderdaad allemaal heel akelig en opgefokt. Onlangs in Antwerpen en in Brussel geweest. Zoveel beveiliging maakt mij eerder ongerust en zenuwachtig... Ik denk dat iedereen graag terug normaal wil doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik werk in een belegerde vestiging ;-)

    Gelukkig woon ik in een boerengat waar niks aan de hand is ;-)

    BeantwoordenVerwijderen