Het overkomt me eigenlijk zelden, maar vanavond kon ik het niet tegenhouden. In grote golven kwam het over mij, de heimwee.... Ik word zelden in die categorie geplaatst. Je moet goed luisteren en muggengeheugen gebruikt een mens nu eenmaal zelden. Ik heb geen affiniteit met de streek, als ik er ben wil ik er zo snel mogelijk weg. Ik heb weinig contacten met de mensen. Niet veel meer dan de familiale en andere obligate verplichtingen.

De mensen naast mij herkenden mij als één van hen en sloten me in hun armen. Bij manier van spreken, want wij doen niet aan grote gebaren en te veel tralala. Soortgenoten. Geen idee hoe ze het wisten, want ik krijg er regelmatig commentaar op en heb eigenlijk niks tegen hen gezegd. Ja, ik lachte op de goeie momenten met de grapjes van de presentator en ik kende Brihang. Alle taalpuristen ten spijt die op mijn fouten wijzen, soms voelt mijn taal gewoon wat meer thuis.

En we zongen luid mee, terwijl we dansten... Het Hof e nie best, het Hof is alliene!