Online

"Google hem maar even, ik weet dat je het wilt..." Het klinkt plagerig en ze is verbaasd dat ik gewoon aan hetzelfde tempo blijf r...

"Google hem maar even, ik weet dat je het wilt..." Het klinkt plagerig en ze is verbaasd dat ik gewoon aan hetzelfde tempo blijf reageren op haar vragen en opmerkingen. "Moet je niet eens zien?" Ze is bijna teleurgesteld, voor zover je dat van chat kan afleiden. Al haar andere vriendinnen hebben wel gekeken. Ze is verliefd maar durft get voor zichzelf nog niet toegeven. Ik vind het schattig hoe ze dat ontwijkt en plaag haar daar mee. "Nah," haal ik mijn schouders op, "zo zijn er vast veel ge vinden op het internet.., het enige wat mij interesseert is wat hij voor je betekent." Ze lacht nog eens luid en mompelt "andere generatie."


Maar haar woorden blijven wel hangen en ik zoek willekeurig wat namen op van mensen die ik recent ontmoet heb. Het valt tegen... Zou het dan toch een generatieverschil zijn? Ik betwijfel het, ik google mezelf en weet al van vroeger dat ik naamgenoten heb, naamgenoten die frequent terug te vinden zijn. Ik heb de indruk dat het wel wat makkelijker is geworden om mij te vinden, en niet de Amerikaanse naamgenoot die ook nog artistiek bezig is, en met een simpel extra woord kom je ook snel op dit blogje uit.

Is dat een probleem? De cruciale vraag en ik weet het niet. Ik heb geen zin om te stoppen met bloggen of mezelf te gaan censureren voor anderen. Dat deed ik vroeger ook niet, maar ik heb wel zin om meer te schrijven. Er staan tekstjes in concept en er dwalen ideeën door mijn hoofd. Ik weet niet of ze enige waarde hebben, behalve dan voor mij als herinnering aan deze periode, en wanneer zou dat ooit de motivatie geweest zijn? Ik heb ook al meer persoonlijke dingen gepubliceerd en ik kan me er in vinden. Logisch. Ik ga er ook van uit dat wie me niet kent (maar me om de 1 of andere reden wil opzoeken) en hier leest de zaken ook wel kan relativeren. Ze zijn geschreven op een bepaald moment en in een bepaalde context. Ik heb al eens de neiging om dingen uit te vergroten of te minimaliseren. Misschien zet ik ze op een ander moment online en hebben ze niks meer te maken met hoe ik me op dat moment voel. Of misschien is het impulsief geschreven en gepubliceerd. Waarschijnlijk zou ik het je ook wel vertellen als je me vragen hoe het met me gaat. Misschien ook niet, gewoon omdat het op dat moment niet goed aanvoelt of ik er niet over wil praten.

You Might Also Like

5 reacties

  1. Die vragen stel ik me soms ook. Maar het idee dat mijn blog een mooie verzameling herinneringen is voor mij en de mijnen, primeert toch nog altijd. Hopelijk geraak je er uit?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Uiteindelijk is zo'n blogpost maar een klein deel van het 'echte' leven. Iedereen blogt voor andere (meestal verschillende) redenen. Graag schrijven is er één van. Ik blog vooral voor mezelf... maar het mag gelezen worden natuurlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat vind ik ook een rake post. Als beginnende blogger worstel ik daar ook mee. Maar ik laat mijn man en dochters nalezen. Als zij er een probleem mee of bedenkingen bij hebben, komt het gewoon niet online ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo ben ik al vaak van blog veranderd. Ofwel veel gaan wissen. Maar iedereen maakt dit voor zichzelf uit, toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind het ook best een moeilijke evenwichtsoefening. De huisgenoten probeer ik niet al te veel in de kijker te zetten, ook met foto's denk ik vaak twee keer na of ik die wel of niet zou plaatsen en over sommige onderwerpen schrijf ik niet of nauwelijks. Maar uiteindelijk is het toch een keuze die ieder voor zich moet maken. soms is het voldoende om een tekst even in concept te laten staan bij tIjfel en dan iets later te beslissen of je herschrijft, wist of publiceert.

    BeantwoordenVerwijderen