Miss Forget me not

nog eens tijd gevonden om wat over te typen uit het notitieboekje. Vietnam is al weer een eeuwigheid geleden, maar ik denk er nog steeds met...

nog eens tijd gevonden om wat over te typen uit het notitieboekje. Vietnam is al weer een eeuwigheid geleden, maar ik denk er nog steeds met veel plezier aan terug. 

"Your husband is funny." Ze lacht naar mij, voor ze zich weer naar de rekenmachine richt. Ze schudt het hoofd en typt zelf iets. Ik bekijk hun spel op een afstand. Het is grappig om te zien om te zien hoe ze grote gebaren maakt. "You big man, she big woman, nice couple, lot of fabric." Haar Engels is slechter als ze onderhandelt dan als ze haar verkooppraatje bovenhaalt.


Ik scheurde een foto uit de zwarte weekendknack. Een kleedje van een bekend en duur merk. Niet zo moeilijk, al zou ik er me nu nog niet aan wagen en heeft het patroon een paar venijnige details. Er zal precies gestikt moeten worden. Ik wou een winterversie in een vrolijke kleur. Haar stapel had enkel rood. Dus trokken we naar een ander kraam, waar alleen het koningsblauw me enigszins beviel. Op heel die markt vol stoffenkramen herleidde ze de keuze tot twee, en zo werd het toch nog rood.

"Christmas", kirde ze en ik zag in haar ogen de beelden uit de Hollywoodfilms, terwijl ik luid protesteerde, geen franjes, gewoon dit kleedje. De stoffenmarkt in Hoi An is een belevenis, denk aan een hangar met ijzeren platen en tientallen standjes met stapels stof. Ze hebben deze niet op rollen, maar opgevouwen en gestapeld tot torens, je ziet met moeite een centimeter van de stof. Van onder tot boven. Soms op het middaguur, zie je soms iets bewegen op de hoop en dan blijkt het de verkoopster zelf te zijn die er een tukje deed. De temperatuur loopt op onder die gietijzeren platen, zelfs al ze een eigen zeil hangen om al iets op te vangen van de warmte. Hier en daar staan ook naaimachines en zie je ze bezig. Meestal kleine correcties. Het echte kleermaken gebeurt in ateliers of naaisters op het platteland, brommerkes zorgen voor het snelle transport tussen klant en producent. Je ziet ze vaak zitten, hun werkplaats is soms maar de breedte van hun voordeur. In de stad is het gissen en de kwaliteit van de stof controleren. Je weet immers niet of ze nog met dezelfde ateliers werken en de online referenties zijn big business. In een van die schriftjes waar ze zo trots op zijn lazen we ook wel negatieve commentaar.

De nummers van de standjes op de stoffenmarkt in Hoi An lopen door elkaar, nr 52 naast 90 en zo gingen wij op zoek naar Miss Forget Me Not, nr 20. Ze heeft een reputatie op het internet en is zich daar ook wel van bewust. Er was weinig nog te merken van de schroom of bescheidenheid waarover we gelezen hadden. Ze marchandeerde net als haar collega's en moest daar ook nog geen topje bij of een broek voor meneer? Was het misschien de valse waarover we ook gelezen hadden? Het is zo druk door hun enthousiasme dat je moeilijk ongestoord kunt rondkijken. Het is wellicht de enige manier om te overleven in een stad die overspoeld wordt door kleermakers. Ook buiten de markt vind je de ene winkel na de andere. Zowat overal word je aangesproken en overal hebben ze familie die kledij voor je kan maken. Op maat en van goede kwaliteit.


You Might Also Like

0 reacties