Toen ze belde, luisterde ik maar liet me niet opjutten door de woorden die anders van alles triggeren. Ik zei dat ik het begreep en verontschuldigde me. Het was een verkeerde inschatting geweest. Ze begon weer en ik liet het passeren. Ik zei nogmaals dat ik het begreep. Ze klonk duidelijk verbaasd dat ik kalm bleef. Toen ik om 13u mijn computer afsloot ging ik thuis mijn gerief zetten. De mannen van de zolder waren blijkbaar al weg. Ik haastte me naar het station en lachte met een collega die me belde vlak voor twee uur. Blijkbaar het uur dat ik verlof in mijn agenda had staan. Ik las zo af en toe nog eens een mail op mijn telefoon, maar ik was me vooral bewust van waar ik liep, de geluiden rond me.., Klinkt een beetje zweverig maar het voelde goed. En ik verbaasde me over de drukte van de Antwerpsesteenweg, de rust in het atelier en huis, vrouwen die kletsen,... Ik hoorde de verhalen over ziek zijn, een ongelooflijk tekort aan energie en de frustratie van het te moeten aanvaarden. Ik wandelde te voet met mijn nieuwe aankopen naar het centrum, kocht mandarijntjes en nog wat kleine dingen. Ik nam de tram naar huis nadat ik mijn fitbit gecontroleerd had. Ik dweilde de stenen vloer beneden en stofzuigde de rest. Stof van alweer een week drukke werken boven.

En het zorgde op zaterdagochtend voor rust in mijn hoofd. Beneden komen in wat een proper huis leek. Ik bleef rommelen en opruimen. Ik streek terwijl mijn lief nog meer machines liet draaien. En ik stopte wanneer ik het beu was. Ik haalde mijn naaimachine boven en had plannen om daar de rest van het weekend te spenderen.

Tot ik haar status op facebook leuk vond en zij er meteen een uitnodiging aan koppelde. Voor een uurtje zei ik tegen het lief en hij zei "jaja". En zo liep ik op zondag door de stad, zwaaide naar mensen, herkende gezichten, lachte met de Piepkes,... 

En ik wou gewoon even gelukkig zijn. Alle negatieve energie achterlaten, opladen voor de komende week, zonder echt er aan te denken want dat was pas maandagochtend en nu was nog zondag en al. (Het lukte tot vier uur 's ochtends en het besef binnen kwam. Wat ik persoonlijk al niet slecht vond.) Die nieuwe rok zal nog even moeten wachten.