18, zo oud moest ik zijn volgens mijn ouders om naar TW te gaan, met de T van Torhout. Lievemoederen, huiluitbarstingen, woedeaanvallen,... Het mocht allemaal niet baten. Terwijl mijn vrienden op hun zestiende naar de wei trokken, lag ik in het ziekenhuis. Een geplande ingreep, de verdoving deed rare dingen met mijn gezichtsvermogen en uiteindelijk bleek alles wel beter mee te vallen dan gedacht. Minder zwelling, alleen wat suf. Ik verslond de beelden, las de kranten in de wachtzalen en kreeg een krop in de keel bij de zanger van RATM in rode duiveloutfit. Een jaar later stond ik zelf op de wei. Met tent. De voorwaarde zelf betalen leidde ondanks het weekendjobke tot de nodige zuinigheid. Ik vroeg de tent mee die heel mijn kinderjaren van op het schap in de garage naar me keek. Het bleek zo een vierkante tent te zijn, zonder grondvlak. Door scoutsjongend en -meisjes beter gekend als de wc-tent. We kregen er veel opmerkingen op en we konden ze zonder problemen spotten op de camping. Daarmee was ook meteen het enige voordeel gezegd. Ik doolde de eerste nacht slapeloos en verkleumd rond, zag de zon opkomen terwijl iemand van oranje bomen zong, een verbastering van ons strijdlied. Op zondag moest ik om twee uur in witte t-shirt en zwarte rok vriendelijk lachen en bestellingen opnemen. Die tent woog loodzwaar op de terugweg naar het station, maar wij zouden er volgend jaar opnieuw zijn. Mijn vriendin en ik. 

1998, ik kon ze op sleeptouw nemen om Nick Cave van redelijk van voren te gaan zien. Het werd stil toen hij Into my arms speelde, één van die fantastische nummers op Let love in, de cd die ik kocht in een enigszins louche muziekwinkel in Izegem. Je kwam er al eens binnen in een wietgeur. En hij liet duidelijk blijken wat hij van je keuze vond. Ja, je kon de cd beluisteren, in heel de winkel op een rammelige cd-speler die telkens versprong.



Ik ben nooit een grote R.E.M. fan geweest, al kan ik hele liedjesteksten mee zingen. Toen het regende en er vertraging op het schema zat kwam Michael Stipe a capella zingen van "Have you ever felt the rain..." Het zorgde voor een energieboost bij mij en een warige blik bij mijn vriendin, tot ik haar kon overtuigen dat regen toch niet zo erg was.


De eerste keer Werchter, You crazy Belgians zei ze toen we het deuntje bleven herhalen. Die live cd moet ik dringend eens gaan zoeken tussen mijn cd's.


Ik had als laatste nummer voor Therapy? kunnen kiezen, de groep die je moeilijk kon ontwijken op festivals in die periode. Of Skunk Anansie, een vrouw die er altijd stond. Of The Levellers, maar dat memorabele optreden op Labadoux was in de jaren 2000. De - moeilijke - keuze viel op deze groep. Mijn toenmalig lief had twee tickets voor hun optreden in Flanders Expo, we zouden op mijn kot blijven slapen.


Vandaag loop ik met een topje onder mijn bloes en voel ik me een beetje op de wei. Rood verbrand, kway bij de hand want je weet maar nooit.