Tot ik eindelijk tot in zicht kwam, hier en daar durfde ik al eens iets vragen. Na het gesprek bleven de tranen komen. Op een zaterdagmiddag bij mijn ouders, op de trein naar het werk, bij het thuiskomen,... Een week lang keek ik schichtig om me heen. Ik was kwaad om wat gezegd was, voelde me onbegrepen en unfair behandeld en vooral ik haatte het dat ik mij er niet over kon zetten. Rationeel zag ik wel verklaringen, maar het bleef knagen. Ik ben niet de mens die ze afschildert en ik wil die mens ook niet zijn. Dus bij de zoveelste krop in mijn keel op het werk verzamelde ik mijn moed en stapte naar de werkplek van de vertrouwenspersoon. Niet omdat ik haar vertrouw of om mijn beklag te doen, maar omdat ik hulp wou. Ik wist via via van een systeem om burn out te voorkomen bij het personeel. Ik doe mijn job graag en ik ben er goed in. Ik wil dat ook blijven doen, dus wou ik niet met slapeloosheid of hoofdpijn bij de huisarts aankloppen. Tuut-geluiden in mijn oren voor het slapen gaan, kloppingen of een verstikkend gevoel. 

Ze werkte thuis die dag, onze vertrouwenspersoon. Met mijn verzamelde moed mailde ik haar. Ze antwoordde direct. We zouden afspreken, zo snel mogelijk en dat is ook gebeurd.

Ik was zenuwachtig en ik zag er tegen op om mijn woorden te vinden. Ik wou niemand beschuldigen maar ik had het er  moeilijk mee en ik haatte het gevoel dat het me bezorgde. Eens ik de eerste zinnen had gezegd, volgde de rest. Met een hoop verontschuldigingen erbij en dat ik het wel begreep, of toch sommige dingen. Ik had mezelf voorgenomen dat ik tegen een professional wou praten, dit gesprek zou niet meer dan een tussenstap zijn. De begeleiding om burn out te voorkomen is er enkel voor leidinggevenden. Ik slik mijn tranen in. 

Deze week had ik mijn eerste afspraak met de coach die ze voor me regelde. Een alternatief. Een aantal weken na het incident. Ik had al de neiging om terug te krabbelen.

Ik kom op onbekend terrein. Ik vertel de situatie, ik hoef niemand bij naam te noemen en zij kent niemand. Ik merk aan haar reactie dat ze verbaasd is dat ik er al zo hard over heb nagedacht en ook al oplossingen heb van dingen die ik kan veranderen. Ik krijg een krop in mijn keel en het wordt me weer teveel als ik erover vertel. Ze neemt notities en vraagt uitleg. "Hoe krijg jij graag feedback?" Ze vraagt naar situaties.

Ze komt hard uit de hoek: "ja maar patricia, het gaat hem niet om bedoelingen bij communicatie, het gaat hem om het effect. Iedereen heeft goede bedoelingen." Ik pruttel wat tegen en ze herhaalt haar vragen. Waarom zegt iemand zoiets? Wat antwoord je dan? Hoe komt zoiets bij je over? Beantwoord dit aan de verwachtingen?

Ik stel vragen, haal andere situaties aan en zeg dat ik het toch niet zo goed begrijp. Ze dwingt me om de woorden te vinden om het uit te leggen. Waarom denk ik dat? "Maar patricia, dat maakt jou nog geen slechte collega..."