Zand in mijn schoenen

De afspraak stond al een tijdje in mijn agenda. Al viel ik vorige week wat uit de lucht toen bleek dat het pas dit weekend was. Ik nam een t...

De afspraak stond al een tijdje in mijn agenda. Al viel ik vorige week wat uit de lucht toen bleek dat het pas dit weekend was. Ik nam een trein vol mensen onderweg naar de kust, vertraging en iedereen die recht staat. Ik wurmde me naar de wagon en vond zelfs nog een zitplaats. Naast een wat schuchtere man die een afspraak in een kerk had, zo kon ik aflezen van een papiertje met een kinderlijk schrift en een getekend plannetje. Hij had me halverwege gevraagd wat het zou worden en dat hij de kleuren mooi vond.

In Oostende was het aanschuiven om uit het station te raken. We troepten samen en waggelden naar de zee. Hier en daar raakten we iemand kwijt. Winkels, eten,...
Het was koud op de dijk, de zon reikte niet verder dan het strand. Mensen liepen er in winterjas en zonnebril. Waaghalzen al met een bloot bovenlijf. De winter heeft lang genoeg geduurd.
Ik hield het lang vol, maar de zon lokte ook mij naar het zand.

Maar eigenlijk is er maar 1 manier...
Het zand voelde warmer dan gedacht. En in mijn schoenen zit nu voor altijd een beetje zand, dat me aan deze dag zou doen denken.
Bij een breimeeting hoort taart. Veel chocolade 
Maar toen iemand buiten ging zitten, om nog wat zon te voelen ging ik mee. De dijk zag zwart van het volk. Een kleine jongen legde zijn papa uit dat we haakten en breiden. "Haken doe je met 1 naald en zonder punt, maar met een haakje..." Ik lachte.
Op de terugweg was het nog druk. De weemoed overviel me een beetje. Zout prikte achter mijn ogen. Mijn wangen smeekten om crème, ze gloeiden. Had de zon me dan toch verrast?

You Might Also Like

1 reacties

  1. heb nr hier gelinkt vanuit http://breieninoostende.blogspot.be/2014/03/an-even-hotter-knitting-session-than.html :)

    BeantwoordenVerwijderen