Ask someone who ain't. Daar moest ik aan denken toen ik in de post in het noordstation zat. De post in Brussel is sowieso een trieste afspiegeling van onze maatschappij. Nergens wachten zoveel mensen op hun uitkering, nergens kunnen de discussies zo hoog oplopen. Al zijn er misschien wijken in Antwerpen of Gent waar het probleem even erg is, dat weet ik niet, want daar kom ik niet. En terwijl ik zit te wachten om mijn pakje te versturen kijk ik rond. Ik heb een plaatsje gevonden tussen een mevrouw met een hoofddoek die zich in het Nederlands verontschuldigt voor iets wat ik niet begrijp. Er is voldoende plaats op het bankje. Als de man met de leuke beltoon verdwenen is, komt niemand naast mij zitten. Er staan rijen mensen te wachten, we zijn het begin van de maand en straks is er weer een brugdag. Mei is een lastige maand, teveel verlof en ook nog moederkesdag, dus bijkomende uitgaven. Ik voel me wat vreemd. Alsof ik hier niet hoor, niet omdat ze talen spreken die ik niet begrijp of omdat ik op mijn smartphone zit te tokkelen. Voor mij is dit mijn lunchpauze, voor hen is het misschien hun enige afspraak van de dag. En er wordt al eens geroepen aan het loket...