Ze schuift me voorbij aan de koffiemachines en lacht naar haar vriendin op wie ik sta te wachten. Het ontbijt bij Ikea lonkt heel wat gepensioneerde koppels, een mooi begin van de zaterdag. En ik kan ze geen ongelijk geven. Ze ziet me staan, nadat ze al op de knop geduwd heeft. Oei, zegt haar gezicht. Geen probleem, zeg ik, ik kan hier straks koffie nemen. De kop is al half vol. Ach ja, zegt haar vriendin, we hebben tijd. Ik lach een beetje moeilijker, zij kunnen dit waarschijnlijk elke dag wel doen, maar in weekend is maar kort. Madam, zegt ze, je kan koffie nemen. Ik glimlach nu, mijn kop is al halfvol zonder dat haar vriendin een centimeter is opgeschoven of het zelfs maar gemerkt heeft, te druk bezig. Het vooruitzicht aan koffie helpt.