Porto en onzevaders

Een maatschappij heeft zo haar rituelen. Vandaag speelde ik een rol. Ik had niet te kiezen, ik was een observator. De kerk werd geschilderd,...

Een maatschappij heeft zo haar rituelen. Vandaag speelde ik een rol. Ik had niet te kiezen, ik was een observator. De kerk werd geschilderd, maar alles lag anderhalf uur stil. We zaten tegen richting, tegenover elkaar met in het midden de kist. Aan de overkant bloosde een oude vrouw toen ze merkte dat haar witte onderjurk onder haar zwarte rok kwam piepen. Ze herstelde snel en keek weer voor zich uit. Overal rond me hoorde ik kleingeld rinkelen. Zelfs degene die recht stonden ontsnapten niet aan de ijverige mandjesdragers. Ik hoorde de woorden passeren maar zweeg. Al kan ik ze nog steeds opdreunen. Ik legde de roos bij de andere, zoals van me verwacht werd. Ik stond recht als de anderen recht stonden. Schlagers bij de offerande, het zal ook wel een manier zijn om de kerk dichter te brengen. Aan de lange stoet van mensen kwam geen einde. Zelfs de pastoor vluchtte de kerk uit terwijl ze nog stonden aan te schuiven voor de laatste groet. De porto smaakte zoet en zorgde voor de warmte.

You Might Also Like

4 reacties

  1. Altijd een trieste gelegenheid. Maar porto bij een begrafenismis, dat is eens wat anders.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is iets heel speciaals. Ik woonde onlangs een crematie bij en ineens werd een lied ingezet: Hallo Josephine! Ik schrok toch wel even...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. De porto krijg je achteraf aan de koffietafel natuurlijk. En toen vond de jongste zoon dat daar ook een onzevader bij moest

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En toen sprak je ongetwijfeld je streektaaltje, zoals ik maandag even hoorde.

    BeantwoordenVerwijderen