De man van de trappen is komen kijken. Het was wat te verwachten dat het niet meteen aangenaam nieuws ging zijn. Zes weken tussen afbraak en nieuwe trap, eerst een hoop andere werken. Ik stond wat te twijfelen, gelukkig was mijn liefje er om een hoop van de vragen te stellen. Ik weet niet hoe het komt, maar met een man in huis verandert dat soort gesprekken altijd wel een beetje. Plots hoef ik me maar bezig te houden met de kleur van de trap en de leuning.

"En de voordeur? welke houtsoort is dat?" "Accoya", antwoord ik en ik schud het hoofd als hij zegt dat je dat niet zoveel ziet. We lopen door het huis, er is nog best veel te doen, maar er is ook al veel gedaan. Ik concentreer me op het laatste. Hij ziet vooral het eerste.

"Een goede trap is belangrijk, het is een meerwaarde voor je huis. Als jullie het ooit verkopen, dan zullen mensen daar op letten." Het is natuurlijk een typisch verkooppraatje, maar ik vind het niet zo leuk. Ik wil gewoon wonen in mijn huis, het inrichten naar mijn goesting en er leuke momenten beleven met mensen die ik graag heb. Ik wil een boekje lezen in de zetel, stikken op mijn naaimachine onder de lichtstraat, lekker koken, hem piano horen spelen,... In een oud huis verwacht ik niet meteen de perfecte trap. Al moet het nu wel de best mogelijke trap worden, dan nog zal hij niet perfect zijn zoalsin een nieuwbouw. Het huis werd gebouwd naar andere normen en ik kan het hier en daar wel aanpassen, het zal altijd wel een eigen karakter blijven hebben. En ja, misschien verkoop ik het ooit, waarom niet? Maar dan wil ik nu nog niet denken aan waarde en meerwaarde.