Tijd vliegt

Het moet een jaar ofzo geleden zijn toen het me overviel. Het was niet die onderliggende onvrede die verder aangewakkerd werd of die nieuwsg...

Het moet een jaar ofzo geleden zijn toen het me overviel. Het was niet die onderliggende onvrede die verder aangewakkerd werd of die nieuwsgierigheid die maar niet in te tomen was. Nee, het was gewoon een feit dat het zo niet langer kon, ik loog me zelf iets voor. Het was comfortabel, maar gaf weinig voldoening. Integendeel.

Hij prikkelde mijn nieuwsgierigheid, jazeker. Hij bleef handig op de achtergrond. Onbereikbaar bij momenten en toch altijd daar. Ik probeerde mezelf wat voor te houden. Maar eigenlijk wist ik al voor ik hem zag dat ik verloren was. Ja, ik kon wel even hallo zeggen en koetjes en kalfjes, maar niet te lang, ik beefde op mijn benen. Dus toen we het museum binnen gingen, verdween ik in een ander deel. Ik ging zelfs naar het toilet voor ik hem weer onder ogen durfde komen, mezelf moed insprekend dat ik me zo niet moest aanstellen. Druk kijkend en lezend, maar de woorden gingen aan me voorbij.

Het was geen gemakkelijke beslissing, een stap in het duister met weinig houvast. Ik wist niet wat hij voor me voelde en durfde met moeite toe te geven aan wat ik voor hem voelde. Het was de enige juiste beslissing.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Zoals zo vaak in zulke situaties is elk begin een stap.

    Het is tenminste een begin niwaar... :-)

    BeantwoordenVerwijderen