Nee, ik weet ook niet hoe het komt en ik vind het verschrikkelijk. Het overvalt me, er is die krop in mijn keel als ik zeg dat de verbouwingen op schieten. Ik ben er bijna, maar kan bijna niet meer slikken. En ja, er is nog veel werk, maar dat stond niet op het lijstje en ergens zou ik het gewoon nog efkes willen laten sudderen. Maar er zijn anderen die vooruit willen, en ergens geef ik hen gelijk. Het is nog even doorbijten. Ik ben er nog niet uit, het zit diep en ik kan het niet afschudden. Laten we dan toch maar een beetje positief zijn, zoals vrijdagmorgen. Een halfje verlof maar eigenlijk geen tijd om uit te slapen. De mannen van de gas kunnen al om 7u30 aan je deur staan, wat ze niet deden. Maar ik was vroeg gaan slapen, na frietjes in mijn zetel bij een stukje Grey’s anatomy, en had zelfs een beetje een uitgeslapen gevoel. En zin in boterhammetjes met choco, genoeg koffiekoeken onderweg gegeten, tijd voor een gewoon ontbijt. Het bestek vond ik in een doos, in de gb liep een nieuw en vriendelijk meisje, een verandering bij de andere. En ik at boterhammetjes met choco, koffie uit mijn eigen machine, een stuk fruit, met zicht op de tuin of wat er voor moet doorgaan en nog een aflevering Grey om het af te leren. Bijna compleet.