Op de blog van het Huis van Alijn vind je regelmatig leuke tekstjes over kleine, alledaagse zaken. Meestal slagen ze er perfect in om een bepaalde sfeer op te roepen, zoals met de nieuwjaarsbrieven. Ik herinner me nog zo goed de lagere school als het op nieuwjaarsbrieven aankwam. Een kleine gemeente, maar weliswaar twee klassen van mijn jaar, zo bleef het overzichtelijk. En dan kwam er de vraag hoeveel nieuwjaarsbrieven je ging schrijven, met al direct een maximum: ouders, meter en peter. Of iets dergelijks. Maar vanaf het derde leerjaar volstond dat niet voor mij. En ik was de enige niet, er waren er nog van wie de grootouders niet de peter of meter waren en die ook wel een vierde kaart wouden. Ik was de enige die er twee wou voor mijn ouders, en dat, dat kon echt niet. Ik herinner me dat ik het ene jaar nog snel een brief moest overschrijven op een alternatieve kaart die mijn stiefmoeder me had toegestopt. Nog nooit zo een mooie nieuwjaarsbrief gehad. Maar het voelde anders, geen gedoe met mooi schrijven, voorzichtig lijntjes in potlood trekken die er dan weer uit moesten of op een lat schrijven, een verschrikkelijk gedoe. Of nog erger, als de juf zei: " en Patricia schrijft hier dan lieve mama ipv lieve ouders." Iedereen wist wel hoe het zat, maar om er telkens weer met je neus op gedrukt te worden. Tegen dat ik in het zesde leerjaar kwam was de school al wat bijgedraaid. We hoefden niet meer moeke te schrijven als we mama zeiden. En ik kon best wel een vierde kaart schrijven, het was toch voor mijn ouders, maar ik moest dat in de speeltijd doen. Dat jaar moesten we voor de ouders de woorden "gelukkig nieuwjaar" in kruisjessteek naaisen en dan kwam dat in een papieren kaart. Ik had zwart, herinner ik me, heel feestelijk. De juf had zelfs voorgesteld dat ik er twee borduurde, ik kon dat wel goed en ze had nog wat stof en draad over. Ik bedankte vriendelijk, mijn speeltijd was me toch te lief om zomaar op te offeren.