"En hoe gaat het met de verbouwingen?" Het is zowat de meest gestelde vraag tegenwoordig en meestal krijg ik na het opsommen van de nog geplande werken dan de reactie dat ik er toch wel kalm bij blijf. Tja, veel anders kan een mens niet doen, het heeft nu eenmaal zijn tijd nodig. Maar toen ik een grote week ofzo geleden nog eens mijn post ging ophalen sloeg mijn hart een tel over. De voordeur was weg en ik vond een stapeltje post gewoon zichtbaar van op het trottoir op de grond. Zoals afgesproken was de aannemer het grote venster komen verwijderen om er een deuropening van te maken en de deur is een venstergat geworden. Alleen moest hij dat afsluiten! En had ik de schrijnwerker eigenlijk al verwacht!

Na de eerste ontreddering bleek de aannemer de rest van het huis toch afgesloten te hebben. Alleen die post op de grond stoorde me nog wat, maar toen mijn pa de brievenbus kwam hangen, bleken we onmogelijk voorbij de versperring te geraken. De buurman die zijn diensten aanbood vertelde langs zijn neus weg dat er 's nachts iemand sliep. Een zwerver, denk ik dat hij hem noemde. Ook een andere buurman bevestigde het verhaal. "Maar die mannen zijn 's morgens al weer weg," lachte hij. Ik keek toch maar bedenkelijk. Er was niks te zien, daar niet van maar het is vies dat mensen in een stad als Gent verplicht zijn om buiten te slapen omdat ze nergens terecht kunnen. En nu is die persoon ook zijn slaapplekje kwijt, want mijn huis heeft weer een voordeur.