De conductrice kwam wat bleekjes rond de neus vertellen dat er een persoonsaanrijding was gebeurd, we zouden mogelijk geëvacueerd worden. Maar dat kon ze nog niet zeggen en weg was ze naar de volgende wagon. Het was nog rustig zo vroeg op een boemeltrein in West-Vlaanderen. Ik stuurde een sms naar mijn pa die me zou komen ophalen. Hij is een ervaren pendelaar en weet dan wel hoe laat het is. In die tien jaar pendelen, vier jaar als je het kot erbij rekent is het twee keer gebeurd dat ik moest geëvacueerd worden. Vorige keer was gelukkig enkel een defect aan de locomotief. En het verbaast me steeds weer,hoe vlot dat gaat. De conductrice had ondertussen een geel vestje aan en maande ons naar de eerste klas, zodat we samen zaten. Ze telde ons als een kleuterjuffrouw: 21. Ondertussen werd er gebeld, er zouden nog ouders jongeren komen ophalen en dan wordt het ook wel eens grof: "er is ier ne muttn onder den tren gesprongn, moh how zeg..." De trein was er op geen tijd en hij reed naar de volgende drie stations waar hij telkens extra reizigers zou oppikken. Ik kon er de eerste halte al af en ik weet dat er al waren die liever gewoon waren thuis gebleven.
Het is een vies gevoel dat zo wat in je kleren blijft hangen. Nog maar twee weken geleden toen ik terug kwam uit Oslo zag ik in hetzelfde station iemand afgevoerd worden op een brancard, met een laken over de persoon. En de donkere maanden moeten nog beginnen....