Toen ik gisteren op een drafje door het shoppingcenter holde viel mijn oog op een etalage op het hoogste verdiep. Een droomjurk, lang en met massa's frullekes, echt iets om te hebben en nooit te dragen, zeggen de twee stemmetjes in mijn hoofd. Het kleur stond me sowieso ook al niet aan, haal ik de schouders op. Allez, zo van dat vleeskleur, wie staat daar nu meer? En al die laagjes en doorzichtige pof-dingskes... Maar toch, een echte prinsessenjurk, jawel. Het hielp natuurlijk wel om bij de Zweden een t-shirt met pofmouwen te kiezen. Al daag ik je serieus uit om nu iets anders te vinden. Maar ik heb er zo nog wel al een paar van vorig seizoen in mijn kast hangen, met kleinere pofmouwtjes maar toch Cora houdt er al een tijdje van. En hij zei: kijk, een prinses. Meer heeft een vrouwmens soms niet nodig en dus huppel ik nu wat door mijn dag. Met een hoofd vol ideeën en gedachten die overal en nergens naar toe gaan.

De modespecial van de Knack viel zwak uit, niet de trends enzo, wel het DIY-gedeelte. Twee voorbeelden waarvan de naaimachine & koffie plaats van de vriendin van de Bijna Slimste Mens natuurlijk een plaats in krijgt en nog ergens een buitenlands voorbeeld, maar geen ravelry, etsy of toffe binnenlandse blogs. En vooral dat toontje van "terugkeer naar het verleden, nostalgie, ambachten". Pfff, de catwalk loopt er vol van. En daar hoor je die woorden niet vallen.
En voor de rest veel lichte tinten, doorzichtige stofjes, kant, nogal romantisch maar ook zwart en groen en streng-militair (ik heb een prachtig jasje gezien, trouwens). Een beetje verwarrend, zeker als je zo wat tussen beide neigt. Al kan het little black dress, zeker nu het in het woordenboek is opgenomen, natuurlijk ook nooit verkeerd doen. Al volg ik meteen Peter dat La petite robe noire, toch net ietsje meer heeft. Met de goede botten (uiteraard met hakken).

En zo kom je natuurlijk meteen bij de specialist van de mode en de conjunctuur. Wie zou zijn collectie Rijk der Vrouwen eigenlijk hebben, vraag ik mij totaal terzijde af. Ergens tussen twee pieken zou ik denken (allez, een dal en een piek om correct te zijn). Op langere termijn ben ik er minder uit, het is natuurlijk moeilijker, er is de voortdurende slingerbeweging tussen emotionaliteit en rationaliteit. Maar ik denk dat we de rationaliteit aan het verlaten zijn, nostalgie naar het verleden, maar vooral creativiteit (ik zie het zelfs opduiken als het nieuwe buzz-woord voor managers en natuurlijk ook in de muziek) dus opnieuw richting emotionaliteit. Maar het kan ook een korte opflakkering zijn, een schijnbeweging op de kleine Kondratieff. Ik dacht dat die naar de slinger van Foucault werd genoemd (als ik me iets herinner van de lessen van prof. Vincke en die andere zei dat ook, maar hoe heette hij), maar misschien zit het boek van Eco er wel voor iets tussen. Het opruimen van boeken en winkeletalages doen duidelijk iets met een mens...