De uitnodiging slingerde een tijdje rond, er werd wat gepingpongd over wie mocht gaan en uiteindelijk haalde ik het ticket binnen. En nu komt de dag dichter. De vraag die me teistert is niet of ik er in zal slagen om het 172 blz tellende rapport door te nemen of dat ik misschien hier en daar wat cijfers moet bij de hand hebben om rond te strooien. Nee, de grote vraag is: wat doe ik aan? Niet te formeel, niet te casual. Wat met het weer? En dus hopte ik op een kanariegele fiets van het werk richting Nieuwstraat. Het was een strak plan om bij de Zweden, die andere, binnen te springen, zeker omdat bij Cora toch misschien iets te kleurig en extravagant was. En ook wel iets te duur. De keuze viel op een grijze vest, niet te warm, niet te koud. In de loop van de namiddag kwam de twijfel binnensluipen. Was het niet meer een vest voor buiten? En die conferentie is toch in hetzelfde hotel als waar we overnachten? De Spanjaarden zorgden voor een uitweg: een tweede grijs vestjes, grijs is trouwens het kleur dit seizoen, crisis en al. Ideaal voor najaarsdagen, hou ik me voor al weet ik dat ik ’s morgens wel eens koud durf hebben op mijn fiets en dan is zo een vestje niet meteen voldoende, om te zwijgen van regen en herfstweer. Maar kijk, er kwam ook nog een leuk rokje bij en alle twijfels rond wat ik ga aandoen zijn van de baan. Tijd om dat rapport te lezen zou ik zeggen.