Het is ondertussen een maand dat ik terug bij in mijn geboortedorp woon. Iedereen vraagt me of het went. “Voor iemand die zo graag in Gent rondloopt…”

En het moet gezegd, het valt me moeilijker dan ik dacht. Vooral het treinen valt een stuk zwaarder uit. Ik ben nogal lomp, denk ik. Ik spring gezwind op een trein in Brussel en vergeet dat er ook zoiets als een aansluiting bestaat. Maar zelfs als ik daar rekening mee houd en bijvoorbeeld de rechtstreekse trein (want die is er één keer in de spits) neem dan nog loopt het wel eens fout en zal je zien dat die rechtstreekse trein vertraging heeft. Maar ik leer bij en word wat meer klokvast. Ik probeer ook wat te werken op de trein en zo toch wat tijd van mijn avond te winnen, maar ik ben er nog niet.

Ook voor de rest is het wennen, de hoofdstraat is gedeeltelijk een eenrichtingsverkeer geworden en een paar kruispunten werden aangepast om het verkeer minder snel te laten rijden. Al hebben ze ook hier maar weinig rekening gehouden met fietsers. Al val ik snel ook wel terug in oude gewoonten, zo slaat de schrik me automatisch rond het hart als ik een ambulance hoor, wat ik in Gent zelfs niet eens ga opmerken.

Volgens mijn pa heb ik geen huis nodig, ik ben er toch niet. En hij heeft ergens wel gelijk, ik heb al regelmatig eens een nachtje ergens anders blijven slapen. En al wordt daar niet zo moeilijk over gedaan, het ligt blijkbaar toch een beetje moeilijk.