omdat de kat aan het ravotten is of omdat je gewoon niet meer kan slapen, dan kan het soms geen kwaad om op te staan. Ook al is het dan half zeven en komt een normaal mens zonder kinderen dan nog niet uit haar bed. Fout gedacht. Ik deed wat strijkwerk, liet nog maar een machine draaien en ruimde op voor hij zou thuis komen. Ik vulde nog gauw een doos, bezorgde twee planten bij een tijdelijke eigenaar en ik zat in het zonnetje een klapke te doen bij een lekkere tas thee. Dan reed ik naar het huis aan het station en deed ik iets wat ik eigenlijk al een hele tijd had moeten doen. Ik kon niet anders dan vaststellen dat ik wel eens aan verzamelwoede lijdt en ook dat er eigenlijk buiten een laagje stof weinig doet denken dat ik er al die tijd niet ben geweest. Akkoord, er staat momenteel geen bed meer, maar JPod lag nog steeds op het nachtkastje met een kaartje waar ik ben blijven steken en ook 101 Reykjavik. Net als de verhaaltjes voor het slapen gaan, die hij toch maar belachelijk vond. Ik liet mijn donsdeken toertjes doen in de wasserette en was ook keihard. Die knuffeldieren die mijn terugkeer afwachtten zijn er aan voor de moeite en ook een paar kledingstukken verhuisden naar de textielbak. De buren hebben me gemist en ik heb hen ook wel gemist. Het is te optimistisch om het stofvrij te verklaren en er zal nog gesorteerd en weggegooid moeten worden, maar het ziet er toch weer al leefbaar uit. En dat is een goed gevoel, een stapje verder... en nog een zondagavond in het vooruitzicht.