Ik zucht eens hard en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Het heeft deugd gedaan, zo een uurtje dansen in het park. Misschien moet ik dat weer meer gaan doen? Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek, spreekt iemand me aan. "Je gaat nu toch nog niet weg. Mag ik deze dans, juffrouw?" Ik kijk hem verbaasd aan. Hij lacht. "Ik zag je dansen daarstraks, ik zat daar wat verder." Hij wijst in de richting van het gras, een meisje steekt haar hand op. "Is dat...?" "Dat is een vriendin, haar lief is drank gaan halen," haalt hij me uit mijn overpeinzing, "maar je hebt nog niet geantwoord." Hij steekt zijn hand uitnodigend maar kordaat uit. Ik aarzel. Het volgende uur is salsa, de basisstappen moet wel lukken, maar ik zweet nog na en hij... wel, hij is hij, natuurlijk. Ik laat me overhalen door de twinkeling in zijn ogen. Ik leg mijn hand in zijn hand, een grimas op het gezicht. Hij lacht terwijl hij zijn andere hand op mijn lenden legt. Het is meteen duidelijk: dit heeft hij nog gedaan. Meer nog, het is een plezier om met hem te dansen. Ik laat me gewillig leiden. Al blijkt al gauw dat onze zin om te dansen niet meteen past in het stramien van de workshop. Hij haalt nog even de schouders op en leidt me naar een hoekje van de vloer, maar wanneer de muziek te veel wordt stilgezet, leidt hij me maar naar de toog. "Dat was leuk... Wil je iets drinken?" "Moet jij niet?" Ik knik naar de plaats waar zijn vrienden zaten. "Ach, die vind ik straks wel weer. Of misschien niet..." Hij lacht en haalt de schouders op. "Vertel me eens, ben je nu met verlof?" "Hoe was jouw trip?" kaats ik de bal terug.