stil

Twee weken geleden waren we er nog. Een beetje met een klein hartje, zoals wel vaker de laatste tijd. Ze reageerde soms zo raar. Ze prevelde...

Twee weken geleden waren we er nog. Een beetje met een klein hartje, zoals wel vaker de laatste tijd. Ze reageerde soms zo raar. Ze prevelde of riep heel luid. Dingen die we niet begrepen. Maar ook wel met een blij gevoel, dat er nog familie ging zijn, dat we koffie gingen drinken, praten en ook niks zeggen. Het was een dubbel gevoel, hun 58ste huwelijksverjaardag en hij gaf haar geplette cake terwijl ze brabbelde tegen de achterkleinkinderen.

en vanmorgen kwam dan het bericht dat we al een tijdje vrezen maar toch altijd onverwacht: ze is niet meer.

You Might Also Like

5 reacties

  1. Sterkte!

    Ik leef met je mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo'n bericht komt altijd onverwachts. Knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterkte, Patricia, je verhalen over haar hebben me altijd geraakt. Mensen die je zo dierbaar zijn lichamelijk zo dichtbij zijn en mentaal zo veraf, dat moet niet gemakkelijk zijn. Maar in je verhalen las ik vooral een grote liefde voor haar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dit herken ik helemaal. Gisteren bij mijn grootmoeder geweest en het einde is nabij. Ik kon er niet goed tegen.

    BeantwoordenVerwijderen