Langzaam

Ik probeer altijd rozen te kopen voor 1 mei, de winkel had geen rode meer, wel witte en zo was de foto wel nog gepast. Mijn grootmoeder was ...

Ik probeer altijd rozen te kopen voor 1 mei, de winkel had geen rode meer, wel witte en zo was de foto wel nog gepast. Mijn grootmoeder was al een paar jaar verward. Ze heeft tien maanden in het rusthuis geweest, omdat het echt niet meer ging. Al had ze op heel zeldzame momenten wel nog eens een helder moment, beweert mijn grootvader. Al denk ik dat hij dit ook wel wil geloven. Net zoals wij allemaal. De dokter had de dag voordien nog gezegd dat ze stabiel was, want er waren al perioden geweest dat het meer riskant was, en zo kwam het toch nog onverwacht.

Ik had mijn agenda bekeken en een aantal dagen verlof ingelast. "Nogal ongelegen" kwam er een reactie tot ik dan toch maar zei waarom. Het is niet dat ik die dagen iets speciaal heb gedaan. De praktische zaken werden door de kinderen gedaan en discussies over foto's en wie uit te nodigen zijn vaak beter te mijden. Ik heb gewoon wat rondgehangen, in de zetel voor me zitten uitstaren en soms heel banale dingen als het opruimen van de hoop papier op mijn bureau.

Er waren een aantal dingen gepland: een concert, wat toneel, een breiles. Ik heb ze allemaal gedaan, soms met een krop in de keel of zelfs een golf van stille tranen, maar soms heb ik ook gelachen. Ik ben nog iets gaan drinken met de collega's na het werk, er kwam opluchting in de stem van mijn lief dat ik niet alleen was, maar voor de mensen is dit misschien een rare activiteit.

Ik heb de voorbije maanden al vaker afscheid proberen nemen, toen ze me niet meer herkende of toen je niet meer kon praten, en toch is het onverwacht gekomen. Het zal tijd nodig hebben om te slijten, maar vergeten doe ik haar niet. Ik heb het plezier gehad om haar te kennen, zelfs redelijk goed en als oudste kleinkind ben ik ook vaak mee op stap gemogen, toen ze nog jonger en fit was en die momenten wil ik koesteren.

Ik had gehoopt dat de rituelen wat troost konden brengen, jaren geleden bij mijn andere grootmoeder had ik dat gevoel. Maar een cd met een tekst gelezen door de stem van het eenzame hartenbureau in het funerarium of een lied met veel hallelujah in de kerk zorgden bij mij eerder voor weerstand. Het deed wel deugd om achteraf een boompje op te zetten over gebruiken. Waarom leggen we ons hand op een kruisbeeld van de kerk, dat 's anderendaags weer gebruikt wordt? Iedereen heeft afscheid genomen op zijn manier, en ook dat deed deugd. Mijn grootvader had het ook expliciet gevraagd om respect te hebben voor elkaars keuze. En achteraf in het zaaltje, waar we meestal leukere dingen vieren, konden we zelfs lachen dat er zeven kleinkinderen naar voren waren gegaan voor zes kaarsen en elkaar moed inspreken dat we niet meer waren geweest sinds de huwelijksverjaardag.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Al weet je dat het onvermijdelijk is,hoe oud of hoe ziek iemand ook is,een dierbaar iemand sterft altijd te vroeg.
    Koester de mooie herinneringen en langzaam zal het wrange gevoel slijten.

    BeantwoordenVerwijderen