Het was zo een beetje een ingeving, misschien zou hij zijn nummer behouden hebben. Uiteindelijk heb ik ook nog steeds hetzelfde nummer. Ach, ik had het vroeger al wel eens eerder gedacht, nu was er de bevlieging om ook eens iets te sturen. Ik kreeg prompt antwoord, "jep, hij was het, waar hij de eer aan had, juffrouw?" Hum, zou hij het nu echt weten? Ik probeerde met nog een naam te laten vallen en zijn antwoord was meer dan overtuigend. Mijn naam stond nog in zijn gsm en dat hij dringend eens een pint met mij moest gaan drinken. Ik moest lachen, zo praatten wij altijd. Het hielp ons op de been tijdens de drukke momenten, door de stress, wanneer het allemaal wat te veel werd. Maar eigenlijk zijn we nooit een pint gaan drinken. Toevallig zat ik op café en ik zou er nog wel een tijdje blijven, so why not? En voor ik het wist ging hij binnen een paar uur langs komen, werkmensen hadden toch een dag verlof. Het optreden begon en met mijn blik half op de klok genoot ik van de muziek.

Toen ik hem binnen zag komen, ging ik hem opzoeken. Hij was op zoek. Ik herkende zijn vest, daaronder had hij een mooi hemd, gekleed en casual, niet meteen de look die ik verwacht had. Een vleugje after shave toen hij me goeiendag kuste. En met een pintje in de hand begon de waterval. Van beide kanten, hoe het geweest was, hoe het nu was. Met een half woord wist hij wat ik wou zeggen. De herkenning bracht een hoop opluchting. Zijn ogen lachten en ik voelde me moe. Waarom is het nu zo verschillend? Het was te vroeg om naar huis te gaan. Hij vertelde dingen die ik me herinnerde, maar nooit zo gezien had. Dingen die hij toen niet kon vertellen. Ik vertelde dingen die ik nu moeilijk aan iemand kan vertellen. Hij stond er als een god, geleund op de toog. En ik huppelde naar buiten, de nacht in, de regen tegemoet.