Natuurlijk hebben Bruno en Ivan gelijk, er zijn ook vaders die tijd met hun gezin willen doorbrengen, hun ambities ergens anders leggen. En ik vind dat cool. Ik heb mijn pa zelden gezien tijdens mijn kindertijd, altijd aan het werk, voor en na de scheiding. Ik koester de herinneringen aan druivensap als ik ziek was en zo, maar eigenlijk had hij er gewoon wat meer mogen zijn. En dan juich ik stiekem heel luid in mijn binnenste als mannen hun ouderschapsverlof opnemen. Volgens mij zijn er heel veel nodig om vrouwen eindelijk van dat stigma van zwanger zijn af te helpen. Want het blijft, zelfs in een dienst waar er meer vrouwen dan mannen rond lopen, zelfs met een vrouwelijk hoofd, zelfs met verschillende vrouwelijke leidinggevenden, af en toe durft iemand het wel eens luidop formuleren: een jonge vrouw kan zwanger worden. Wat als een man van 50 voor het eerst vader wordt, wat als een man van 30 ouderschapsverlof neemt voor hij een jaar in dienst is,... Mijn broer werd scheef bekeken toen hij aankondigde zijn tien dagen te willen opnemen, verspreid over verschillende maanden. En de werkgever zei er alvast bij dat die andere jonge gast best nog een tijdje wacht. En of het toch niet besmettelijk is... Ja, de bouw is een machosector.
Dus toen ik vanmorgen de minister van Gelijke kansen hoorde zeggen dat hij jonge vaders wou sensibiliseren om betrokken te worden bij de opvoeding van hun kinderen in de hoop dat ze later ook betrokken blijven knikte ik heel hard.
Toen ik hem echter hoorde zeggen dat partners dat beter in een huwelijkscontract of samenlevingscontract opnemen en ook hoe ze na een eventuele scheiding het gaan aanpakken, loopbaangewijs dan, wel dan bekroop me een vies gevoel. Compleet met voorstellen voor concrete artikeltjes voor in het contract. Hoe ver wil en kun je je als overheid moeien met het privé-leven van je burgers?