Ik denk dat de squashlessen nu wel gedaan zijn. Ergens in juni bekroop het gevoel mij, de groepsdruk om sportief te zijn. Squash leek me wel iets, frustraties er uit kloppen, eindelijk wat weerwerk aan mijn lief bieden door de kneepjes onder de knie te krijgen. De eerste les was nog ok, buiten misschien dat ik per ongeluk de instructeur raakte. We stonden met drie op een veld, een koppel en ik, zij konden het al beter en het werd een lastig uur. Eigenlijk was iedereen er zowat met twee of drie. De tweede les heb ik geskipt, de derde week was het tijd voor mijn tweede en meteen ook laatste les. Al viel het gezelschap beter mee, ok, ze had nog getennist waardoor ik me misschien wat belachelijker voelde in mijn moves. Maar het ergste was wel dat ik ondanks de frustraties op het werk van die dag er niet in slaagde om die gevoelens te kanaliseren in mijn slagen. Het balletje geraakte met moeite een enkele keer over de middenlijn. De week erop heb ik er een punt achter gezet, ik heb geen zin om me elke week een uur lastig te voelen. Thuis konden ze er niet meteen mee lachen, maar het voelde goed. Dus lieve mensen, de volgende keer dat ik weer zoiets in mijn hoofd haal, praat het er eens uit aub.