Zo zou ze niet worden had ze altijd gezegd. Hoe dat dan was? Zoals haar moeder. Nog meer verbloemde woorden. Ze zou de controle over haar leven houden.

Altijd.

Ze las artikels in haar wekelijks boekske of de krant. We kwamen ze tegen toen we haar lade aan het opruimen waren. Samen met een boekje, wat ze toen gegeten heeft, waar ze toen naar toe geweest is. Haar houvast. Ze trainde haar hersenen met kruiswoordraadsels, dat was goed had ze ergens gelezen. Maar zo zou ze niet worden.

Nooit niet.

En toch, overviel het haar. Ze protesteerde, luid en hard. Ze zou onder een auto lopen of in de vaart springen. Harde woorden in de weinige heldere momenten. Dit wou ze niet.

Nooit niet.

We susten haar. Ze staart voor zich uit. De harde woorden zijn verdwenen. Er zijn enkel de dagen dat ze pertinent weigert te eten. Dit wou ze niet. Nooit niet.