Ze belde aan. Ik stak het laatste stuk brood in mijn mond. Ze stapte binnen met een veelzeggende nonchalance. Het is haar job, ze doet dit elke dag. Ze is mijn leeftijd maar heeft er al drie kinderen bij. "Oh," zegt ze. "Het is wel nodig." "Geen paniek," zeg ik. "Ik doe hier straks verder, neem jij maar de ramen voor je rekening." "Oh, maar ik wil je wel helpen hoor, daarvoor kom ik toch?"

"Zoveel cd's en geen één van Michael?" Ze schudde het hoofd. Ik lachte, mijn sociale kant had het zwaar te verduren. Ook al is het een schat van een mens. Ik heb nu eenmaal een ingebakken wantrouwen tegen mensen die zich met mijn huishouden komen moeien. En vuile vensters met een half emmertje schoonmaken. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om haar ook de binnenkant van de vensters in de living te laten doen. Nieuwe parket. Mijn lief had er op gestaan en ik durfde haar ook al niet tegenspreken. Resultaat een grote kras, niet zoals je twee vingers uit elkaar houdt, maar eerder twee armen. Maar mijn lief haalde er gewind de olie bij en zonder klagen of vloeken deed hij de kras verdwijnen. Ik mag het niet gedroomd hebben dat ik die kras gemaakt had.

Mijn lief heeft een dag een poetshulp gewonnen, een fantastische prijs, als je het mij vraagt. En op te splitsen in twee halve dagen. Vrijdagnamiddag was het zo ver. De hele morgen hebben we het stof afgedaan van de meubels en ze opnieuw een plaats gegeven. Toen ze binnenkwam stonden de meubels uit de living op hun plaats, maar de eetplaats was nog een kleine ramp. Toen ze vertrok was mijn eetkamer gedweild en konden we met een gerust hart balletjes gaan eten in Ikea en ideeën sprokkelen voor het waskot. Als we thuis komen merk ik dat de badkamer er niet enkel spik en span bij ligt, ons wc papier heeft ook zo'n hoekje zoals in hotels. Ik draaide vlug nog de rol.