Een cassetje op het fietspad. Niet zo van die cassetjes waarbij je naast de radio zit met je vinger op de pauzeknop, rec & play ingedrukt, wachtend tot het liedje begint, kwaad omdat ze toch nog een jingle ertussen gooien. Nee, het is een echt cassetje. Wit met lichtblauwe letters. De muziekdraden liggen vernesteld. Ik ben niet gestopt. Ik weet niet wat er op staat. Mijn cassetjes, drie echte in totaal en massa's eigen opgenomen muziek, waren doorzichtig of wit met zwarte letters. Ik zou trouwens eens moeten kijken waar die liggen. Ik stel me een hysterische vrouw voor. Naaldhakken die trappelen. Hysterie is nu eenmaal een voorrecht van de vrouwen. Of een woede-uitbarsting van een man. Het cassetje blijft weer haperen. Wie werkt nu nog met cassettes? Autoradio's maken wat mee. Lange ritten. Gesprekken tussen geliefden. Gehaaste ritten van hier naar daar. Even afkoelen in de auto. Wat doelloos rondrijden.