De afrekening

Hij belt. Ik haast me naar de afgesproken plek. Ik sta te draaien op mijn hakken en verklaar me ondertussen zot. Wat een gedoe om u zo in op...

Hij belt. Ik haast me naar de afgesproken plek. Ik sta te draaien op mijn hakken en verklaar me ondertussen zot. Wat een gedoe om u zo in op te jagen.

Mijn lief passeert toevallig met de auto. Hij is terug van zijn boodschap. Hij heeft me gezien en stiekem hoop ik dat hij iets verder parkeert.

Waar blijft hij nu?

Daar komt de auto aangereden. Hij is niet alleen. Moest dat nu echt? Ergens had ik het wel verwacht. Ze parkeren aan de overkant. Ze stappen uit en kijken om. Ik zie ze naar het postkantoor lopen. Nu kalm blijven.

"De factuur?" Ik toon hem het bedrag en geef het aan zijn vriend. Hij knikt en krijgt telefoon. Hij begint in een taal te spreken die ik niet ken. Het klinkt gejaagd.

"Ik had je niet herkend", zegt hij. "Alles ok?"
"Een schaafwonde, wat blauwe plekken," antwoord ik.

Hij haalt zijn portefeuille boven. Ik heb geen wisselgeld. Zijn vriend ook al niet. Wat nu gedaan? Dan passeert mijn held/lief en hij heeft wel het nodige wisselgeld. Hiermee is de kous af. We lopen weg, opgelucht en beginnen een gesprek over chiffons, het lijkt wel codetaal. We zien hen naar hun auto lopen. Hij wijst op de voorkant. Mijn lief fluit tussen zijn tanden: "die heb je goed geraakt, zo'n buil."

"Hij heeft mij geraakt," zet ik de puntjes op de i. Maar ik besef nu nog beter hoeveel geluk ik gehad heb. Tijd om de blauwe plekken te laten verdwijnen, het korstje langzaam af te peuteren....

You Might Also Like

1 reacties

  1. je zou kortverhalen moeten schrijven... 't is echt gebeurd, maar ook heel spannend verteld. Gelukkig met een goede afloop!

    BeantwoordenVerwijderen