Aanrijding

Vrijdagmorgen fietste ik naar het werk, misschien nog niet volledig uitgeslapen maar wel degelijk wakker. Op de Rooigemlaan zie ik een rode ...

Vrijdagmorgen fietste ik naar het werk, misschien nog niet volledig uitgeslapen maar wel degelijk wakker. Op de Rooigemlaan zie ik een rode auto in een zijstraat, ik denk nog even: misschien beter vertragen voor het geval hij me niet gezien heeft. Maar dan bedenk ik me dat mijn licht brandt en mijn lief me hiervoor altijd opmerkingen heeft. Een moment later lig ik op de grond en begin ik half hysterisch te janken. Ik bedenk dat ik dringend wat slaap moet inhalen in plaats van me aan te stellen. Een andere chauffeur helpt me aan de kant. Mijn arm doet zeer, maar voor de rest valt het wel mee. De chauffeur die me aangereden heeft, heeft me niet gezien. Hij verontschuldigt zich en vraagt of ik ok ben. Ik knik. De andere chauffeur dringt er op aan om een aanrijdingsformulier in te vullen. Ik knik. De eerste chauffeur houdt het bij naam en telefoonnummer. Ik knik. Mijn voorwiel is geplooid. Hij biedt aan om me naar het station te rijden. Zijn vensters zijn serieus bedampt, ik kan enkel hopen dat we niet nog iemand raken. Wanneer ik uit de auto gestapt ben, bel ik mijn lief. Voor praktische zaken is dat de beste optie. "Gaan werken?" Ok, zegt hij maar eerst naar de dokter. Ik moet nog even wachten voor mijn dokter aan het station spreekuur heeft en dus heb ik tijd voor een inspectie van mijn bezittingen: ipod ok, pc van het werk ok, jas en kledij ok. Mijn arm bloedt, maar mijn jas is niet gescheurd. De dokter houdt het op kneuzingen en schaafwonde. Mijn heup doet ondertussen pijn en later wordt dat een heel blauwe plek. Maar ik heb ongelooflijk veel geluk gehad.

Gaan werken was misschien niet de beste optie maar ik had geen goesting om alleen thuis te zitten in Mariakerke. Ik was pas rond tien uur in Brussel en na een paar keer mijn verhaal te doen kon ik gaan eten. De namiddagvergadering was al bij al productief. Zaterdagmorgen was het op de tanden bijten, stijf als een plank.

Om het af te maken ben ik zaterdagnacht nogmaals gevallen met mijn fiets. Mijn lief en ik keerden terug van het Japanse nieuwjaar. Hij reed wat vrolijk rond, lees: niet recht en boem, patat. Gevolg: nog meer blauwe plekken, deze keer aan de andere kant. Ik loop dezer dagen als een oudje rond, stijf als een plank en oeh aah bij de minste beweging...

You Might Also Like

7 reacties

  1. De titel deed mij even duchtig schrikken.
    De actie van de Gentenaar deze week(ook op Gentblogt) over de slechtste straten van Gent, met de vele reacties erop, is meer dan gerechtvaardigd!
    Verzorg je goed...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Veel beterschap, Patricia! 't is toch gevaarlijk he, met de fiets rijden. Ge moet duizend ogen hebben en ervan uitgaan dat niemand u ziet, want dat is helaas meestal het geval. Zelfs andere fietsers kijken enkel of er een auto afkomt, maar niet of er een fietser aankomt. Echt ongelooflijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bedankt! Het valt al bij al mee, ik ben iets trager dan anders, maar de blauwe plekken zullen wel verdwijnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik hoop voor jou dat het er inmiddels al wat minder stijf en stram aan toegaat, maar het is toch altijd schrikken als zoiets gebeurt. Voor jezelf en voor de anderen. Hou je taai hé.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oei oei, je doet mij verschieten.

    Ondertussen alweer wat beweeglijker, hoop ik. En van de schrik bekomen...

    BeantwoordenVerwijderen