Pijnlijke nieuwsgierigheid

Ik ben curieus aangelegd, ik kan er niet aan doen. Als ik thuis werk en ik zie de postbode voorbij rijden dan wil ik weten wat hij gebracht ...

Ik ben curieus aangelegd, ik kan er niet aan doen. Als ik thuis werk en ik zie de postbode voorbij rijden dan wil ik weten wat hij gebracht heeft. Zeker omdat ik twee pakjes verwacht kijk ik met nog iets meer plezier uit naar de post. Maar in ons nieuwe huis komt de post in een brievenbus buiten het huis, waar ik de sleutel niet van heb. Er zat een witte onbekende envelop in. Ik controleerde de keukenlade, geen sleutel. Vermoedelijk zit die aan de sleutelbos van mijn wederhelft. Maar geen paniek, ik heb slanke handen, ik kan wel een envelop uit de bus vissen. En toen mijn hand verder in de gleuf gleed bedacht ik dat het toch wel stom zou zijn als ik kwam vast te zitten. De gedachte was blijkbaar genoeg om mijn hand te blokkeren. Ik zag me daar al bevrijd worden door een brandweerman of een verpleger. Ik kijk te veel tv, denk ik. Maar ik kreeg mijn hand echt niet los. Er zou niet veel anders op zitten dan die oudere man die aan kwam gewandeld aan te spreken. Misschien moest ik maar roepen want misschien kwam hij niet zo ver. Terwijl ik voor mezelf nog een aantal koosnaampjes bedacht, probeerde ik alsnog los te komen. Het zou eens een onknappe brandweerman moeten zijn, trouwens hoe lang zou ik daar wel niet zitten en wat zou er dan gebeuren met onze nieuwe brievenbus? Ik ben losgeraakt… Een grote pijnlijke schram herinnert me al heel de dag aan mijn stommiteit. Straks vraag, nee, eis ik dat de sleutel het huis niet meer verlaat.

You Might Also Like

2 reacties

  1. Klinkt als iets dat mij ook zou kunnen overkomen (lol).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aah... t'is dus voor de pakjes dat je op de loer zit en niet voor mij...

    BeantwoordenVerwijderen