Tis een obby

Ik zocht iets om mij mee bezig te houden, een blog werd het. Ik lachte tegen de student die me de vraag stelde voor zijn thesis. Ik hoopte d...

Ik zocht iets om mij mee bezig te houden, een blog werd het. Ik lachte tegen de student die me de vraag stelde voor zijn thesis. Ik hoopte dat hij niet zag hoe gemaakt mijn glimlach was. Ik had zin om te zeggen dat ik er mee wou stoppen. Dat de verhalen die ik wil vertellen niet de mijne zijn, dat mijn verhalen te persoonlijk zijn voor het wereldwijde web, zelfs voor 's avonds laat op café, alhoewel misschien dan wel, maar ik geraak er niet meer 's avonds laat met de mensen die ik graag heb, we zitten tegenwoordig voor middernacht in bed en proberen voldoende slaap te krijgen voor die wekker weer af gaat. Ik vertel mijn verhalen als het donker is, als iedereen slaapt, stilletjes fluister ik ze tegen de nacht, hopende dat niemand me hoort of ik fluister ze in mijn hoofd en als de wekker afgaat verdring ik ze naar een achterhoekje. Ik moet rekeningen betalen, treinen halen, vergaderen, nota's schrijven, boodschappen doen, koken, dweilen en strijken,...

Dus ja, ik ken het gevoel...

You Might Also Like

2 reacties

  1. Te herkenbaar. Mijn leven zit tegenwoordig volgepland van half uur tot half uur, tot de weekends toe. Stond van de week compleet te flippen toen we om 23u30 nog de afwas moesten doen van een week en ik de nachten ervoor al maar 5u30 had kunnen slapen. 't Wordt tijd voor een break, denk ik. Maar ja, 't is oktober, en er is weer zo verschrikkelijk veel te beleven in Gent, een mens kan dan toch moeilijk anders dan van hot naar her crossen he ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vandaag eens echt genoten van mijn verlof, twee films en daarna met een collega met snipperdag rondlopen in Gent en de films die ik wou zien gewoon gelaten heb voor wat ze zijn.

    BeantwoordenVerwijderen