Niet alleen kleine meisjes kunnen het op een hartstochtelijk huilen zetten, zondag had het mij ook te pakken. Het helpt natuurlijk niet dat mijn spullen nog steeds in een curverbox zitten en ik de was op mijn vorig adres ga doen, laat staan dat ik geen plaatsje heb om mijn thuiswerkdagen in alle rust te vullen. De keukenstoelen zijn niet geschikt om uren stil te zitten, de eetkamer is best donker en koud en in de living staat geen tafel. Het kleine tafeltje dat ik gebruikte met de zitzak is ondertussen ingepalmd door het televisietoestel.

En voilà, mijn computertafel staat nu in een hoekje tussen twee ramen, het enige plekje muur dat snel vrij was. Het wordt tijd dat we de living schilderen, zucht. Nu heb ik nog een beter zicht op de straat, ideaal om me te ergeren.