Ik vind van mezelf dat ik niet rap uit mijn loodgeslagen ben. Als het moet kan ik de wereld aan. Een klein meisje veranderde zaterdag mijn perspectief. Het plan was simpel, twee uur in Zwijnaarde overbruggen tijdens de turnles, telkens op één klein meisje letten, hoe moeilijk kan dat zijn? Stralend weer en een speelpleintje in de buurt. Ik nam mijn breiwerk mee en het eerste uur lukte me wonderwel. De kleine meid aan het tekenen, vriendinnetje om mee te praten,... enige probleem was ze op tijd in de les krijgen. Dan begon het drama. De kleinste meid was al wenend de turnles begonnen en toen ze me zag zette ze het weer op een huilen. Alle ouderogen op mij gericht. Ik nam haar kordaat in mijn armen, liep er wat mee rond, verklaarde luid dat haar mama zou komen als haar zus gedaan had met turnen, zette haar in een lege kleedkamer,... geen kalmeren aan. Uiteindelijk nam ik haar mee naar haar kleedkamer, hoe dichter ik bij haar kwam, hoe luider ze schreeuwde. Ik troostte haar, was lief, was kwaad,... niks geen avance. Het is me uiteindelijk gelukt om haar gewone kleren aan te doen en toen de kleedkamer zich vulde met oudere kinderen, die ook al keken alsof ik haar mishandelde, nam ik haar nogmaals in mijn armen en ik dropte haar in het zand van het speelplein, in het zonnetje. Ontelbare keren keek ik op mijn klok, uiteindelijk heeft ze driekwartier gehuild, gekrijst, geschreeuwd,... ze heeft wat met haar voeten in het zand geduwd, maar gespeeld heeft ze niet. Een woord heeft ze gezegd voor haar mama ons kwam ophalen.