Ze beginnen stipt bij Gent Jazz. Ik stond zeker niet alleen aan de kassa toen Buscemi het podium al beklommen was. Maar dankzij de schermen ving ik nog een glimp op van het zilverkleurige kleed van de zangeres. Toen ik over de blauwe loper liep, bedacht ik dat Gent Jazz blijkbaar wil bijdragen aan de 10.000 stappen per dag van elke bezoeker. Maar voor de rest niks dan lof, het festival is veel opener. Maar terug naar de muziek.

Het optreden van Buscemi met een volledige Big Band in samenwerking met pianist Michel Bisceglia en zijn live ensemble was een exclusief concert. Het recept klinkt niet slecht: jazzversies van bekende nummers, die dit najaar op cd uitkomen. Maar het leek me vooral een moeilijke evenwichtsoefening tussen de draaitafel en de instrumenten. Persoonlijk vond ik één van de betere momenten toen Michel Bisceglia en trompettist op de voorhand traden, de camera toonde een plaat die draaide. Buscemi zelf was verdwenen. Wanneer hij op de voorgrond kwam met zijn samples leken de instrumenten te verdwijnen naar de achtergrond. Nee, de jazz versie van de bekende nummers klonk me al bij braafjes in de oren. Misschien ontdekken Buscemi fans op die manier jazz? Ik ben niet meteen overtuigd, omgekeerd lijkt me moeilijk. Gedurende de hele set werd mooi binnen de lijntjes gekleurd. Buscemi heeft een reputatie om mensen aan het dansen te krijgen, maar dit leek deze keer niet echt te lukken. Een kwartier voor het voorziene einde van hun set verdwenen ze van het podium, de klassieke truk van de foor om een bisnummer af te dwingen. De presentator stak hen daarbij een handje toe.

lees verder bij Gentblogt