Niet één maar twee

Eigenlijk wil ik het al een week uitschreeuwen: er is een einde gekomen aan de queeste van het kleed, sinds vorige zaterdag al. Na de ramp d...

Eigenlijk wil ik het al een week uitschreeuwen: er is een einde gekomen aan de queeste van het kleed, sinds vorige zaterdag al. Na de ramp die het shopping in Brugge was, denk zes paskotten in anderhalf uur tijd, een race tegen de klok en voeg daar nog bij dat de horror. Mijn lief vond één welbepaald kleed mooi, toen hij de rits dicht probeerde te doen zuchtte hij, dat gaat niet. Ik werd kwaad, als hij dan toch opmerkingen over mijn maat moest maken. Nee, verzekerde hij me, het ging over de kwaliteit van de rits. Uiteindelijk ging hij een maat groter zoeken. Hij helpt me met de rits en zegt: dat geraakt nog minder dicht dan het vorige, dat kan toch niet. Op dat moment werd ik kwaad en was ik het echt beu. Toen ik de grotere maat op de kleinere maat hield, bleek de grotere maat zeker anderhalve centimeter kleiner dan de kleinere maat. Een mens zou van minder frustraties oplopen. Het was een heel gedoe, vooral omdat de kleedjes meestal te nauw waren aan mijn boezem. Frustratie alom. Op de duur gaf ik op iedere vrouw met een grotere boezem opmerkingen. Maar dat is allemaal voorbij.

Twee weken geleden gingen we over de middag eten voor een collega die vertrekt en passeerden langs Cora Kemperman. In de etalage was er een leuk kleed: rood met zwarte bolletjes en Cora kennende zouden ze dat ook wel in andere kleuren hebben. Zaterdagochtend waagde ik mijn geluk in Gent en ik vond er niet één, maar twee kleedjes: eentje zwart met bolletjes en één effen blauw. Ik smste mijn lief: niet één maar twee en hij antwoordde, we hebben dan ook twee feestjes deze zomer. Is hij niet lief?

En nu hoop ik dat het opnieuw warmer wordt. Dit weekend liep ik met mijn nieuwe trui aan, ik heb alle voorbehoud over wol en juni maar opzij gezet. Ik had koud.

You Might Also Like

0 reacties