Ik heb ook zo'n verhaal, zelfs twee. Maar laat ik het op het plezante houden. Het was een dinsdag, mijn lief kwam thuis van het buitenland en ik werkte thuis. Hij zat tegenover mij zijn mails te lezen toen de bel ging. Twee dames van het Aziatische type, niet dat dat belangrijk is of misschien toch wel voor de manier waarop ze me een vraag wouden stellen, veel met het hoofd knikkend enzo. Of ik dacht dat de wereld ooit zou eindigen nu er veel in de media kwam over opwarming en zo. Nee, ik dacht het niet. Bleek ik nog wel gelijk te hebben want in de bijbel bij de één of andere mannennaam (ah ja) stond een passage die ze me even ging voorlezen. Iets over God die de wereld een plaats heeft gegeven tot in het oneindige of tot hij dat anders ziet. Dus nee, de wereld zou niet ophouden te bestaan. Ik wou beginnen discussiëren dat hij misschien van gedacht veranderd is, maar hield wijselijk mijn mond. De wachttoren weigerde ik beleefd, het flyertje met een tekening met een lieflijk riviertje waarlangs mensen in hutjes woonden met een veelzeggende titel die me nu ontsnapt, iets van vrede en zo, nam ik aan en ik wenste hen nog een goede dag. Hun opdracht, de boodschap verspreiden, hadden ze al vast gedaan.

Toch het tweede verhaal? De bel gaat, logisch, maar er staat niemand, veel geduld had ze blijkbaar niet maar ze kwam wel snel af, een bundeltje kaarten vasthoudend. Ze doet haar verhaal over kanker en kindertjes en ziekenhuizen, ze kan haar West-Vlaamse accent niet verbergen, maar gooit er een paar Gentse ziekenhuizen tussen. Ik laat haar haar verhaal doen en weiger dan. Ze trapt het af en ik hoor haar nog luid zeggen: "had dat dan eerder gezegd, kalle."