Vorige week liep ik toevallig een kennis tegen het lijf, ze zat een jaar hoger dan mij in de lagere school, ik kwam ze ook wel tegen op de scoutsfuiven en ook in Gent kwam ik haar wel eens tegen in mijn favoriete café. Nu heeft ze een lingeriewinkel, en wat voor één. Ik was achteraf zo enthousiast dat er wel een verslag voor Het Project moest volgen, ook al zullen de reacties waarschijnlijk weer negatief zijn, zoals bij de meeste shoppingverhalen.

Ik herinner me nog mijn eerste bh, het was niet zoals in de boekjes waar mama en dochter op zoek gaan en het een grote gebeurtenis is. Nee, hij zat weggemoffeld in een zak met een winterjas die we kregen toen we voor mijn plechtige communie op bezoek waren. Ik kreeg wel vaker afdankertjes van hun dochter, waar ik altijd heel blij mee was. Mijn ma fluisterde, ja het zal binnenkort nodig zijn, alsof het iets ergs was en zo is het ook lange tijd blijven hangen. Toen ze me uiteindelijk wel mee naar de winkel nam, was het naar een winkel vol kanten dingetjes, met een veel te klein paskot dat trilde wanneer de trein langsreed. Ik denk niet dat we daar toen iets gekocht hebben.

Het ambiguë gevoel is wel een beetje gebleven. Als puber vloekte ik wel eens toen iedereen in baby-t-schirts rond liep en die dingen bij mij enkel vloekten. Die t-shirts me een gekruiste band, gruwelijk. Ook daarstraks bij het kleedjes passen op een housesale kwam het "probleem" ook weer boven. En daar helpt punten tellen niet tegen...