San is een lieve dame, echt waar, maar met dit artikel op Gentblogt kreeg ze ferme tegenwind van de fietsers. In alle heisa dacht ik er over van mijn fietsroute eens te beschrijven. Lien was me voor, maar dat hoeft me niet tegen te houden om u mee te nemen op een fietstocht van Mariakerke naar Sint-Pietersstation. Een tocht die ik binnenkort dagelijks doe.
Laten we ergens beginnen bij Zomerlief op de Brugsesteenweg. Bijna net nadat je op de Brugsesteenweg komt, kun je voor de rode lichten staan. Geen erg, maar niet iedereen stopt voor voetgangers, zeker als die al lang overgeglipt zijn. De Brugsesteenweg valt als fietser best mee, een fietspad dat bovendien bij verschillende buskotjes wordt omgeleid. Gelukkig hebben ze dat vervelende hoogteverschil opgelost en nu is het best praktisch, toch blijft het opletten voor wachtenden aan het bushokje die een breed voetpad wel op prijs stellen en graag op de rode tegeltjes staan. Ah, dat is het fietspad? Ik rinkel hen vrolijk weg. Rechtsaf in de Boomstraat is het lastigste stuk om op de ring te geraken, automobilisten wachten liever rechts zodat auto's die de Boomstraat willen inrijden niet gehinderd worden. Ah, er zijn ook fietsers? Ik trek het mij niet aan en snij desnoods een hoekje af via het voetpad, de Rooigemlaan is het lastigste stuk, vooral als je de lichten van de Drongensesteenweg begint te naderen. De auto's staan vaak al een tijdje aan te schuiven en hoewel je als fietser lustig verder kunt peddelen op het fietspad zijn er wel eens auto's die dit als invoegstrook beschouwen om aan de lichten rechts in te slaan. Het strafste geval deed dit net voorbij het Van Rooigemzwembad. Bij Overzet ga ik rechts omdat de ring nu eenmaal niet echt prettig rijdt. Voor het Jan Palfijn ziekenhuis kan ik op een apart fietspad rijden, afgescheiden van de straat door geparkeerde auto's. Voetgangers durven zich nogal eens vergissen maar even rinkelen en ze zien hun fout in. Ik word zelden opgeschrikt door het in- en uitrijden van het ziekenhuis door auto's maar heb eigenlijk mijn volle aandacht nodig voor het slalommen tussen de putten in het fietspad, zeker als het geregend heeft is dit een heikel punt. Niemand komt graag met een natte broek of schoenen op het werk. Het rondpunt is een makkie en dan is het genieten van het uitzicht op de Watersportbaan. Het rondpunt is iets moeilijker, automobilisten en richtingsaanwijzers, er is nog werk aan de winkel. De brug op valt nog mee, maar dan moet ik voorsorteren want ik wil de Patijntjesstraat links in. Heb ik geluk, dan rijdt er een auto die hetzelfde wil, anders is het iets meer manouvreren. Ik steek altijd mijn arm uit. Vanaf de Patijntjesstraat begint het uitkijken naar schoolkinderen, of beter hun ouders. In de Aaigemstraat blokkeren ze meer dan eens de doorgang voor fietsers, waardoor ik vaker dan me lief is de rode lichten zie afwisselen. Als ik dan eindelijk kan oversteken let ik bij het Sint-Pietersinstituut best op voor kinderen die het zebrapad oversteken zonder op het groene ventje te wachten en auto's van bezorgde vaders en moeders die hun kind als het even kon meteen in de klas zouden afzetten. Als dit niet lukt rijden ze wel mee terwijl het kind op het voetpad tot aan de poort loopt. Oh, openzwierende portieren. Rinkelen levert meestal heel boze blikken op. Weet je wel hoe gevaarlijk het is 's morgens aan de schoolpoort, geen verstandig mens die zijn kinderen te voet zou laten gaan? Zucht...