"En hoe gaat het bij jou?" Het gebeurt zelden dat mensen die de werken van mijn lief komen inspecteren naar mijn eigen verbouwingen vragen. Misschien daarom dat ik het wel apprecieer, alleen wat antwoord ik dan? De verbouwingen zijn iets minder spectaculair (voorlopig) en ze gaan heel traag (voorlopig?). Na de problemen met de architect is er eigenlijk weinig veranderd. Mijn broer en pa konden geen dagje meer vrijmaken. En zelf ben ik ook niet zo goed bezig geweest. Maar zaterdag heb ik me herpakt. Ik moest nog een derde van de zolder met product tegen houtworm te behandelen. De andere twee derde hebben al nieuwe osb-platen en isolatiemateriaal gekregen, in omgekeerde volgorde. Het plan is simpel: je begitn met de rand vanop de vastgemaakte osb-platen en smeert de balken en latjes die de gewelven moeten voorstellen in. Daarna neem je een vrijliggende osb-plank en schuif je langzaam op. Het klinkt heel simpel, maar het plan vergeet één element: mijn chronische hoogtevrees. Akkoord, ik zit maar 20 cm boven de grond, maar onder die dunne latjes zit wel een andere kamer. En zo in de buurt van het trapgat zie ik wel de diepte. En ook tussen die latjes durft die diepte wel eens te piepen. De gedachte dat mijn voet zou wegglijden en op die latjes komt en dan op de plafond in de kamer eronder, onderdruk ik. Net als het beeld hoe mijn broer over die balken balanceert. Het zweet brak me meer dan eens uit, kan ik je vertellen. Soms zat ik gewoon te beven op mijn benen en zat er niks anders op dan me terug naar de "vaste" kant te begeven, als ik al durfde recht staan. En zo zat ik daar. Ik hoorde de geluiden van buiten. De trein, die ik anders zelden hoor beneden. De scouts die met hun fiets aankomen voor de wekelijkse activiteiten. De auto's die passeren. Een buurman met slijpmachine. En vooral de rust. Door de velux zag ik de hemelsblauwe lucht en ik besefte: "het wordt moeilijk om hier weg te gaan." Ook al is het koud in de achterbouw in de winter en lukt het niet om die warm te krijgen, ook al kraakt het huis soms vervaarlijk. Het blijft wel mijn huis, dat hier al stond van met de wereldtentoonstelling. Kun je je inbeelden wat dit huis te vertellen zou hebben als het kon praten?