Niet welkom

Ik heb het misschien al eerder verteld maar wij hebben geen vast bureau. ’s Morgens halen we ons koffertje met lopende dossiers en laptop ui...

Ik heb het misschien al eerder verteld maar wij hebben geen vast bureau. ’s Morgens halen we ons koffertje met lopende dossiers en laptop uit ons lockertje en zoeken ons een plaats. Volledig vrij. Hee hip naar ambtenaarsnormen. Natuurlijk installeren er zich gewoonten. Zelf zit ik graag aan het venster, het geeft me een geruststellend gevoel om over Brussel te kunnen kijken. Liefst ook niet te ver van mijn kast, maar vaak is die plek al ingepalmd door collega’s en dan ga ik voor de grote tafel in het midden.

Maar alles verandert.

Bij zijn terugkeer heeft hij het met luide stem aangekondigd. Ik ga mij aan die tafel zetten, lijkt me een ideale plaats voor mij en m’n medewerkers. Ik lachte en haalde mijn schouders op. Een week lang zaten we samen, soms met nog andere collega’s. Maar de collega’s die hij zijn medewerkers noemt bleven vasthouden aan hun gewoonten en kozen vrij hun plaats. Ik hoorde hem hen bellen: “waar ben je? Ik heb een opdracht voor je.”

Maar alles verandert.

Toen ik vandaag de lift uitstapte, merkte ik het. Zij (“medewerker 1”) zat niet op haar “normale” plaats bij de liftuitgang. Ik ging mijn koffertje halen en zag haar zitten op mijn plaats. Ook hij (“medewerker 2”) zocht geen plaats maar ging bij haar aan de grote tafel zitten, zodat toen hij aankwam zijn medewerkers rond hem verzameld waren.

Ik ben uitgeweken naar de zogenaamd rustige plaats, waar ik ook al eerder zat. Ja, ik ben een watje, want eigenlijk belet niks me om op de plaats te gaan zitten waar ik zou willen zitten.

You Might Also Like

0 reacties