De laatste nacht krijgen we heel wat autoperikelen te verwerken: platte batterij, vast in de modder,...

Als hij ons om hulp komt vragen schieten we in de lach. Hij heeft zijn sleutel laten vallen. Hij heeft al gezocht in het gras, maar het zou handig zijn als we een zaklamp hebben. Nee, dus. Iemand verwijst hem naar de politie. De grootste verkeersdrukte is nu wel achter de rug, maar we kunnen toch moeilijk weg.

Een tijdje later is hij daar terug. De politie wil hem niet helpen. Hij doet verslag van het gesprek, doet nog een poging om één van ons te overtuigen en besluit met "tja, dan ga ik nog iets drinken in afwachting van het ochtendlicht." We lachen, veel anders zit er niet op.

Rond een uur of zes duikt hij opnieuw op. Hij heeft een spandoek van een frisdrankenfabrikant rond zich gedrapeerd en is duidelijk vrolijk. "He schat, gaan wij samen mijn sleutel zoeken, het is nu licht genoeg." Ik wimpel hem af, we lachen nog wat voor hij zijn auto gaat opzoeken.

De gele vestjes troepen opnieuw samen. De lastige uren zijn begonnen. Deze nacht is druk geweest met auto's, files, verwijten en hevige emoties. Plots worden we opgeschrikt wanneer een blauwe interventiewagen de parking oprijdt, gevolgd door nog een handvol agenten in looppas.

Wat hebben we gemist?

We zien een man zijn handen in de lucht steken. Hij draait zich met de handen nog steeds in de lucht om naar een auto. Het lijkt een politiefilm. Hij wordt op de grond geduwd, er wordt duidelijk geslagen. Dan wordt hij weer recht getrokken en naar de interventiewagen geleid, nog meer geweld. Zijn vriend wordt ook op hardhandige wijze naar de wagen geleid.

In een fractie van een moment is alles voorbij. De interventiewagen rijdt ons voorbij. Ze kijken ons vanuit de hoogte aan. Letterlijk. Wij zijn sprakeloos. Het lijkt nu kouder geworden.