archief

Heel die bakstenen-affaire in mijn straat. Van haar man weet ik nu ook de prijs van het andere huis, doet me denken aan mijn bezoekje aan h...

Heel die bakstenen-affaire in mijn straat. Van haar man weet ik nu ook de prijs van het andere huis, doet me denken aan mijn bezoekje aan het archief. Het volledige verhaal was te lezen op het Project

In het archief moet ik een formulier invullen, er wordt een kopie van mijn identiteitskaart gemaakt en ik krijg een kaartje dat ik nu een jaar lang naar het archief kan komen. Ik ben duidelijk niet de enige die een bouwplan komt opvragen, dus dat kwartiertje is iets langer maar al bij al hoef ik niet lang te wachten. Een heer overhandigt me twee enveloppen, een witte dikke en een bruine dunne. Ik heb ondertussen gezien dat mijn buurvrouw massa’s plannen aan het doornemen is, maar dit lijkt er bij mij niet in te zitten.
Ik ga voor de dikste envelop en haal er een heel broos dubbel papier uit. Het broze document is de beslissing van de gemeenteraad over de ingediende bouwaanvraag. In de eerste kolom staat de tekst in het Nederlands, in de tweede kolom staat de tekst in het Frans en werden hier en daar bijkomende dingen opgeschreven in een sierlijk handschrift met veel krullen. Er klopt iets niet aan de bouwheer “monsieur Heynssens” en het jaartal 1909 is ook niet juist. Omdat ik geen zin heb om de administratieve tekst te doorgronden, blader ik verder en vind er plannen van de “nouvelle rue” waar 36 nieuwe huizen zouden moeten komen. Het plan is getekend op blauw papier met witte lijnen, alle commentaar is in het Frans waardoor ik een beetje verward ben. De getekende huizen zijn een verdieping hoger dan bij mij. Er klopt duidelijk iets niet. Dan daagt het mij. Het is een parallelle straat, de tuinen van die huizen grensen aan mijn tuin. Ik ben een beetje teleurgesteld maar vind het ook wel boeiend en grappig om te zien dat de technische dienst van de stad de voorgestelde constructies “bien banales” vond, niet echt geschikt zo in de buurt van “la nouvelle avenue et la nouvelle gare”. Natuurlijk, in 1909 was er van Sint-Pietersstation nog geen sprake!

Ik open dan maar de bruine envelop. Ook hier vind ik een beslissing van het Gentse gemeentebestuur in het Frans en Nederlands. Deze maal gaat het over de aanvraag van mevrouw Marie-Thérèse Hoorens (weduwe van) om tien huisjes in mijn straat te laten bouwen. Er steekt ook een brief bij van de dame in kwestie waarin ze de burgemeester en het schepencollege belooft dat het geen ordinaire woningen zullen worden maar wel van degelijke kwaliteit met vensters en een stevige dakbedekking. Verder vind ik in het bundeltje ook nog een tekening van twee gevels en daar moet ik het mee stellen. Mijn bezoekje levert me niet de info over de buizen en dergelijk op, maar doet me wel wegdromen naar een tijd dat er van het station nog geen sprake was en projectontwikkelaars avant la lettre zoals de weduwe en haar zoon (?) hun stuk grond verkavelden.

You Might Also Like

0 reacties