"Ze wil ook naar Gent komen studeren en heeft gevraagd of ik niet mee ga naar de één of andere opendeurdag." Hij zegt het met een zucht.
"Zij" is zijn tweede dochter uit zijn tweede huwelijk, de derde in het rijtje van zijn dochters. De eerste, ik dus, is blijven plakken, zoals dat heet. De tweede studeert in Gent maar pendelt op en af. En nu is het de beurt aan de derde. Het is een tijd geleden dat ik haar gezien heb, nu ook de tweede echtscheiding een feit is. Maar plots besef ik dat ze ook al "groot" geworden is. Blijkbaar wil ze economie gaan studeren. Hij kon niet zeggen of het aan de unief of niet. Ik onderdruk mijn vooroordelen. Als pol&soc'er zat ik soms bij hen in de les (zij afgelikt en al) en kwam ik ze ook wel tegen op fuifjes (zij zwijn en al).
"En ze wil ook op kot..." Hij zegt het zo mogelijk met een nog grotere zucht. Blijkbaar voelt hij al nattigheid. Hier ben ik wel razend enthousiast over. Natuurlijk moet een mens op kot in Gent. Ik bied zelfs bereidwillig mijn diensten aan, maar die wimpelt hij af.
Als ik haar later aan de telefoon erover aanspreek, is zij wel enthousiast. Ze klinkt zelfs een beetje opgelucht. Tja, haar ma kennende die een geboren afkeer had aan mensen die hadden mogen verder studeren (en zij niet) veronderstel ik dat het niet de gemakkelijkste persoon is om mee te onderhandelen, zeker als de oudste pendelt. Ook mijn pa is weinig enthousiast, maar hij zou beter moeten weten. Mijn zus heeft heel wat verantwoordelijkheidszin, haalt schitterende resultaten in haar laatste middelbaar en werkt zo wat elk weekend in een plaatselijke beenhouwerij. Zelfs uitgaan op oudejaar heeft ze ervoor opgegeven.